Πάμε στοίχημα ότι ο ΟΠΑΠ μάς θεωρεί ηλίθιους;

Υπάρχουν διαφημίσεις που δεν έχουν σκοπό τόσο να προβάλλουν κάποιο αγαθό ή «αγαθή υπηρεσία», όσο να μας πουν κατάμουτρα «Είστε ηλίθιοι, είναι δεδομένο – εκμεταλλευτείτε το!».

Ακούω και ξανακούω την διαφήμιση του «Πάμε στοίχημα», αυτή που σε καλεί να τζογάρεις για να γίνεις «ο διασημότερος παίκτης στο πρακτορείο της γειτονιάς σου!» και σκέφτομαι πως η κλίμακα ευφυΐας δεν είναι γραμμική αλλά κυκλική, ώστε η περιοχή βλακείας να συνορεύει με την περιοχή εξυπνάδας.

Πρώτα -πρώτα ο διαφημιστής μας απαριθμεί τι δεν μπορούμε να γίνουμε και τι δεν μπορούμε να κάνουμε. Ακούγοντας τα, δύο συμπεράσματα μπορεί να βγάλει κάποιος : ή ότι μας θεωρεί ηλίθιους ή ότι είναι ο ίδιος ηλίθιος εφ’ όσον αυτά τα «απίθανα» πράγματα που απαριθμεί αποτελούν προσωπικούς του πόθους. Το ύφος του κειμένου συνηγορεί υπέρ του πρώτου συμπεράσματος.

Ας δούμε πως μπορεί κάποιος να γίνει ο διασημότερος «παίκτης». Θα γίνει κερδίζοντας ένα μεγάλο ποσό, επειδή «του έκατσε» σε μία από τις λιγοστές φορές που πρόσφερε στην τύχη του καρέκλα αγοράζοντας ένα λαχείο από κάποιον πλανόδιο λαχειοπώλη; Όχι βέβαια, διότι για να γίνεις διάσημος, πρέπει πρώτα να γίνεις γνωστός, μετά διάσημος κι έπειτα ο «διασημότερος». Και για να γίνεις γνωστός «στο πρακτορείο της γειτονιάς σου» πρέπει να το επισκέπτεσαι τακτικά, καταθέτοντας τον οβολό σου στο παγκάρι της θεάς το τζόγου, κερδίζοντας αλλά και χάνοντας μικροποσά, διότι ως γνωστόν κανείς δεν θυμάται πόσο συχνά χάνεις αλλά πόσο συχνά κερδίζεις.

Αν ας πούμε ποντάρεις μια φορά τον μήνα χάνοντας δέκα ευρώ, δεν γίνεσαι διάσημος, ενώ αν ποντάρεις κάθε μέρα, κερδίζοντας μία στις δύο εκατό ευρώ και χάνοντας μία στις δύο εκατόν δέκα ευρώ, γίνεσαι. Και τι σου στοιχίζει; Μόνο δέκα ευρώ στα δύο πονταρίσματα. Πληρώνεις εκατόν πενήντα ευρώ τον μήνα και είσαι διάσημος στο πρακτορείο της γειτονιάς σου για τις σωστές «προβλέψεις» αλλά και για την ατυχία σου, διατηρώντας όμως ελπίδες να προβιβαστείς από «διάσημος» σε «διασημότερο».

Όσο με φοβίζει η ελεύθερη αγορά άλλο τόσο με τρομάζει η ελεύθερη διαφήμιση. Όχι επειδή μας διαφημίζει αχρείαστα προϊόντα –μπορούμε κάπως να τα βγάλουμε πέρα με αυτό- αλλά επειδή αποπειράται να ανασύρει από τα βάθη του μυαλού μας, ένστικτα, πάθη, επιθυμίες, ματαιοδοξίες, για τα οποία αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε να τα απωθήσουμε, αφού δε μπορούμε να τα ακυρώσουμε.

Πως μπορεί λοιπόν να κάμψει τις αντιστάσεις μας ένας διαφημιστής; Είναι απλό. Με την «στοχευμένη ειλικρίνεια» : Αν πρέπει κάποιος να γίνει ηλίθιος για να αγοράσει το προϊόν σου πρέπει να τον κάνεις να νιώσει ηλίθιος.



ΠΗΓΗ