Ρεπορτάζ στην Κύπρο: Νίκη Ρωμανού
Ένας προπονητής που το λέει η καρδιά του, μια ανανεωμένη διοίκηση που παραδίδει μαθήματα υγιούς διαχείρισης και ένα ρόστερ που το πείσμα του μετριέται σε επιτυχίες και όχι υπέρογκα ποσά, συνθέτουν το παζλ του φετινού άθλου που κατάφερε ο ΑΠΟΕΛ στα ευρωπαϊκά σαλόνια.
Το όνειρο βέβαια δεν έχει ακόμα τελειώσει καθώς με το εις βάρος των «πορτοκαλί» 1-0 στο στάδιο Ζερλάν της Λιόν, τίποτα δεν έχει κριθεί. Η ρεβάνς άλλωστε διεξάγεται σε μια πολύ πιο καυτή έδρα, στο ΓΣΠ της Λευκωσίας.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που βρέθηκα στις εξέδρες του περίφημου σταδίου το οποίο ορθώνεται στον αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση τη Λάρνακα. Η πρόκριση στους «16» με πρωτιά στον όμιλο έχει σφραγιστεί και αυτό είναι αρκετό για τους ΑΠΟΕΛίτες που στήνουν χορό σε κάθε αναμέτρηση της ομάδας του στο κυπριακό πρωτάθλημα.
Το έναυσμα για τα μεθεόρτια δίνει η μασκότ των «πορτοκαλί» που δεν είναι άλλη από την περίφημη Τίνα, μια Γερμανίδα γύρω στα 40 που μαζί με τον έφηβο γιο της άφησε την πατρίδα της τον περασμένο Αύγουστο και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Κύπρο για χάρη της ομάδας.
«Κατά τις καλοκαιρινές μου διακοπές στον Πρωταρά πριν από επτά χρόνια, έτυχε να παρακολουθήσω τον αγώνα του ΑΠΟΕΛ εναντίον του Τελ Αβίβ. Από τότε πηγαινοερχόμουν συνέχεια παρέα με το γιο μου για να στηρίξουμε την ομάδα που μας πήρε τα μυαλά».
Τι και αν η φανατική ΑΠΟΕΛίτισσα από το Μόναχο τα έχει βρει σκούρα με το υψηλό βιοτικό επίπεδο της Μεγαλονήσου και δε μπορεί να ταξιδεύει σε κάθε αγώνα; Κάθε φορά φτάνει μέχρι το αεροδρόμιο της Λάρνακας για να ευχηθεί από κοντά καλή επιτυχία στους παίκτες.
Μπορεί το 2004 κανείς να μη μπορούσε να κατανοήσει την τρέλα της Τίνα για τον «Θρύλο», ωστόσο φέτος η μαγική πορεία της ομάδας έχει γραφτεί με χρυσά γράμματα στην ιστορία του κυπριακού συλλόγου: προερχόμενο από μια χώρα με φτωχή ποδοσφαιρική παράδοση, το απόλυτο αουτσάιντερ των ομίλων κατέκτησε το ρεκόρ της ομάδας με το μικρότερο μπάτζετ- 8 εκατομμύρια ευρώ- στην ιστορία της διοργάνωσης που προκρίνεται στους «16» και μάλιστα με πρωτιά.
Αφιερώματα διεθνών αθλητικών πρακτορείων, εγκωμιαστικές δηλώσεις δια στόματος Αρσέν Βενγκέρ και ο ΑΠΟΕΛ γίνεται ξαφνικά ο «σταρ της βραδιάς». Στη νέα μπουτίκ της ομάδας στο κέντρο της Λευκωσίας, ο Φοίβος Παπαδόπουλος, υπεύθυνος marketing της ομάδας μου αναφέρει: «Μέσω του online shop δεχόμαστε παραγγελίες για εμφανίσεις από κάθε σημείο της Γης, από τη Γκάνα μέχρι τη Βραζιλία».
Με τον ίδιο ενθουσιασμό, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΑΠΟΕΛ, Πανίκος Χατζηλιασής μου εξηγεί σε αριθμούς το οπαδικό αίσθημα των σκληροπυρηνικών «πορτοκαλί» Ultras που βράζει: «Σε κάθε παιχνίδι υψώνονται 10.000 ελληνικές σημαίες και μάλιστα φέτος φτιάξαμε τη μεγαλύτερη που έχει αναρτηθεί ποτέ σε γήπεδο». Ποτέ κυπριακά, μόνο ελληνικά σύμβολα.
Αυτό άλλωστε το εθνικιστικό πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται το κυπριακό ποδόσφαιρο- σαν άλλη Ισπανία ή Ιρλανδία- από τα γεννοφάσκια του είναι και η βασική αιτία για το άσβεστο μίσος μεταξύ ΑΠΟΕΛ και Ομόνοιας. Δεξιοί οι μεν, αριστεροί οι δε. Ελλαδίτες οι μεν, Κύπριοι οι δε.
Ο χουλιγκανισμός στα στενά της Λευκωσίας με τις δύο ομάδες να μοιράζονται μάλιστα το ίδιο γήπεδο ολοένα και φουντώνει τα τελευταία χρόνια παρά το γεγονός ότι τα κομματικά στεγανά στην πολύπαθη Μεγαλόνησο έχουν εκφυλιστεί. Σε ένα από τα πιο δημοφιλή στέκια της κυπριακής πρωτεύουσας, στο «Scarabeo», γνωστό και ως «φωλιά» των ΑΠΟΕΛιτών, ο Αλέκος Καρολίδης, πρόεδρος των «πορτοκαλί» φιλάθλων, μου εξιστορεί το τελευταίο μεγάλο κρούσμα βίας: «Πέρυσι, το βράδυ που η Ομόνοια πήρε το κύπελλο, οι οπαδοί του «τριφυλλιού» θεώρησαν μαγκιά να περάσουν από εδώ και να πετάξουν τρεις μολότοφ καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν μπροστά τους.
Ο συνιδιοκτήτης του μαγαζιού έπαθε έμφραγμα, σε έναν άλλο του έκοψαν το δάχτυλο με δρεπάνι και ένας υπέστη κρανιοκαθίζηση με 50 ραφές στο κεφάλι».
Η ατάκα «κάποια στιγμή θα θρηνήσουμε θύματα» είναι πια τόσο τετριμμένη όσο και στην Ελλάδα μόνο που στη Μεγαλόνησο η ρίζα του κακού έγκειται και στο εξής: το αναδιαρθρωτικό ρετούς του ΑΠΟΕΛ την τελευταία δεκαετία έχει πονέσει τους «πράσινους» που βλέπουν τον μισητό αντίπαλο να αναγεννιέται μέσα από τις στάχτες του.
Ήταν το 1997 όταν οι κατασχέσεις των κυπέλλων της ομάδας από τις τράπεζες ήταν ένα πολύ πιθανό σενάριο εξαιτίας των σοβαρών οικονομικών προβλημάτων της. Σήμερα, ο σύλλογος έχει εξελιχθεί σε μια υγιή εταιρία που θα ζήλευαν πολλές ελληνικές ομάδες.
Οι παίκτες προπληρώνονται, τα λεφτά που ήρθαν το 2009 από τη συμμετοχή στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν αρκετά για να ξοφληθούν τα παλιά χρέη και το τριετές πλάνο πάνω στο οποίο βασίστηκε η διοίκηση με προσθήκη και ανανεώσεις συμβολαίων λειτούργησε «ρολόι».
Τίποτα όμως από το όνειρο που ζει φέτος ο ΑΠΟΕΛ δε θα είχε βγει αληθινό αν στον πάγκο της ομάδας δεν καθόταν ο Ιβάν ο τρομερός. Ο ίδιος προπονητής που το 2005 απολύθηκε κακήν κακώς από την τότε διοίκηση των «πορτοκαλί» επειδή γνώρισε την πρώτη ήττα της ομάδας στην 22η αγωνιστική του πρωταθλήματος, τώρα γνωρίζει την αποθέωση από παίκτες, φιλάθλους και παράγοντες.
Στο λόμπι του ξενοδοχείου, δίπλα από το ΓΣΠ, εκεί όπου καταλύει η αποστολή, ύστερα από κάθε αγώνα, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς μου εκμυστηρεύεται: «Ο ΑΠΟΕΛ είναι το δικό μου παιδί, ο καλύτερος σταθμός στην καριέρα μου.
Όλα αυτά τα πρωτόγνωρα που ζω τώρα, τα οφείλω στους παίκτες μου. Μοιραζόμαστε τα πάντα, μεγαλώνουμε μαζί και ό,τι έχω κερδίσει ως προπονητής τα έχω κερδίσει χάρη σε αυτούς». Με θητεία και στους ελληνικούς πάγκους, ο 49χρονος Σέρβος τεχνικός αποφεύγει να μαντέψει τη συνέχεια της καριέρας του: «Κάθε φορά που θέτω αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου, αποφεύγω να δώσω μια απάντηση».
Ό,τι και αν επιφυλάσσει το μέλλον στον πιο επιτυχημένο προπονητή στην ιστορία του κυπριακού συλλόγου, το σίγουρο είναι ότι σύσσωμη η «πορτοκαλί» οικογένεια πίνει νερό στο όνομά του έχοντας εναποθέσει πάνω του τις ελπίδες της για την πρόκριση στους «8». Κοντός ψαλμός αλληλούια…
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου