Από τον Αλέξανδρο Καλαφάτη μέχρι το Νικόλα Πατέρα η προεδρική καρέκλα έχει αλλάξει κάτοχο 39 φορές στα 102 χρόνια ιστορίας του Παναθηναϊκού.
Οι πρόεδροι όμως ήταν κατά 4 λιγότεροι καθώς οι Παντελής Καρασεβδάς (1924–1926 και 1928–1930), Γεώργιος Τσόχας (1914–1918 και 1935–1936), Κωνσταντίνος Κοτζιάς (1937–1939 και 1945–1951) και Νικόλας Πατέρας (2008-10, 2010) ανέβηκαν δυο φορές στο υψηλότερο διοικητικό αξίωμα του συλλόγου.
Οραματιστές, πρωτοπόροι, φιλόδοξοι, άλλος λίγο, άλλος πολύ, όλοι οι πρόεδροι έβαλαν από ένα λιθαράκι για να γίνει ο Παναθηναϊκός αυτός που είναι σήμερα. Ωστόσο ξεχωριστή αναφορά αξίζουν ορισμένοι επί των ημερών των οποίων ο σύλλογος προόδευσε πολύ ή γνώρισε μέρες μεγάλης δόξας. Και τέτοιοι πρόεδροι ήταν οι Γιώργος Τσόχας, Παντελής Καρασεβδάς, Ιωάννης Μοάτσος, Λουκάς Πανουργιάς, Μιχάλης Κίτσιος, Γιώργος Βαρδινογιάννης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ιδρυτής του συλλόγου, Γιώργος Καλαφάτης (1890- 1964), αν και αναμίχθηκε επί πολλά χρόνια στα διοικητικά, ουδέποτε θέλησε να καθίσει στην προεδρική καρέκλα ενώ ο Απόστολος Νικολαίδης (1896- 1980), που καθοδήγησε τις τύχες του συλλόγου επί 10ετίες, κάθισε σε αυτή μόνο προς το τέλος της ζωής του (1974).
1. Αλέξανδρος Καλαφάτης (1908)
Υπήρξε αδερφός του πρωτεργάτη της ίδρυσης του ΠΟΑ, Γιώργου Καλαφάτη. Ορίστηκε πρόεδρος κατά την ιδρυτική γενική συνέλευση του συλλόγου, που έγινε στο περίπτερο της Ιππευτικής Σχολής, στο Πεδίο του Άρεως. Επί των ημερών του ο σύλλογος απέκτησε το πρώτο του γήπεδο, σε ένα οικόπεδο επί της Πατησίων, στο χώρο που βρίσκεται σήμερα η Ανώτατη Σχολή Εμπορικών και Οικονομικών Επιστημών.
Η πρώτη επιτυχία του ΠΟΑ καταγράφηκε στα Τρίκαλα, όπου διεξήχθη το Πανθεσσαλικό Κύπελλο. Ο νεοσύστατος σύλλογος, με παίκτες τους Τσικλητήρα (ο μετέπειτα ολυμπιονίκης), Ρέππα, Διοσκουρίδη, Μισακιάν, Κουτρουμπή, Ζητώμη, Δουκάκη, Κάμπελ, Καλαφάτη, Γουλιμή, Γαέτα) σήκωσε το τρόπαιο.
2. Μαρίνος Μαρινάκης (1908-09)
Στάθηκε η αιτία της διάσπασης του ΠΟΑ και της … κύησης του Παναθηναϊκού Α.Ο. Οι διαφωνίες του Μαρινάκη με τα υπόλοιπα ιδρυτικά στελέχη του συλλόγου έκαναν τον Γιώργο Καλαφάτη να αποχωρήσει και να σχηματίσει τον Πανελλήνιο Ποδοσφαιρικό Όμιλο (ΠΠΟ).
Στο 1ο πρωτάθλημα που οργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ το 1909, ο ΠΟΑ επηρεασμένος από τις διοικητικές κόντρες, τερμάτισε 3ος, πίσω από το Γουδί και τον Πειραϊκό.
3. Ευθύμιος Χρύσης (1910)
Ο αντισυνταγματάρχης, Χρύσης, στενός συνεργάτης του Γ. Καλαφάτη, ανέλαβε πρώτος πρόεδρος του ΠΠΟ. Από τις πρώτες του επιδιώξεις ήταν η εξεύρεση νέου γηπέδου, αφού το προηγούμενο ανήκε στο ΠΟΑ. Ο κατάλληλος χώρος βρέθηκε σε οικόπεδο, που βρισκόταν στην Πλατεία Αγάμων (η σημερινή πλατεία Αμερικής).
Αυτή τη χρονιά όμως, ο αποδυναμωμένος ΠΠΟ, σε συνδυασμό με τα εσωτερικά του προβλήματα και σε μια εποχή, που το ποδόσφαιρο βρισκόταν υπό διωγμό, δεν συμμετείχε σε επίσημη διοργάνωση.
4. Γεώργιος Βρατσάνος (1911)
Επί της θητείας του ξεκίνησε η ενίσχυση της ομάδας και κατακτήθηκε ο πρώτος ανεπίσημος τίτλος της πρωταθλήτριας Ελλάδας. Αποκτήθηκαν σημαντικοί ποδοσφαιριστές, όπως οι Μιχ. Παπάζογλου, Ρόκκος, Δεσποτόπουλος, Μακρυδήμας, Αράπογλου, Μισακιάν.
Αυτοί βοήθησαν τον σύλλογο να κυριαρχήσει στο 3ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα που διοργάνωσε ο ΣΕΓΑΣ. Στο δρόμο του για τον τίτλο ο ΠΠΟ διέλυσε το Γουδί 12-0 και τον Πειραϊκό 11-1.
5. Ιωάννης Μάσβουλας (1912)
Είχε την ατυχία να καθίσει στην καρέκλα του προέδρου ενώ ξεσπούσε ο 1ος Βαλκανικός Πόλεμος, ο οποίος διέλυσε ουσιαστικά όλους τους συλλόγους. Την χρονιά αυτή, ο ΠΠΟ απέτυχε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και τις τύχες του ανέλαβε ένας… σερ. Ο σερ Τζον Κάμπελ.
6. Γεώργιος Γεννηματάς (1913)
Με τον πόλεμο να έχει νεκρώσει κάθε αθλητική δραστηριότητα ο Γεώργιος Γεννηματάς ανάλωσε τις περισσότερες προσπάθειές του να κρατήσει σε λειτουργία το σύλλογο και να του βρει καινούργια στέγη.
7. Γεώργιος Τσόχας (1914–1918)
Μέσα στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, δρομολόγησε σημαντικές εξελίξεις στον σύλλογο, από την προεδρική καρέκλα του οποίου μεταπήδησε στο Δημαρχιακό Μέγαρο, αναλαμβάνοντας Δήμαρχος Αθηναίων τις περιόδους 1917-19 και 1920-22. Επί θητείας του ο ΠΠΟ υιοθέτησε τα πράσινα χρώματα και το τριφύλλι ως έμβλημά του.
Επί θητείας του ήρθε ακόμη στον σύλλογο, με μεσολάβηση του Μιχάλη Παπάζογλου, ο Απόστολος Νικολαίδης, ο οποίος έμελε να εξελιχθεί σε εξέχουσα μορφή του Παναθηναϊκού. Λόγω του πολέμου ωστόσο ο σύλλογος δεν είχε επίσημη αγωνιστική δραστηριότητα. Για την προσφορά του στο σύλλογο και στην πόλη, αργότερα δόθηκε το όνομά του στη δυτική εξέδρα του γηπέδου της Λεωφόρου και στη οδό, που περνάει μπροστά της.
8. Χρήστος Μερισιμιτζάκης (1919)
Επί των ημερών του νοικιάστηκε το γυμναστήριο του Λυκείου Κωνσταντινίδη στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας κι εκεί στεγάστηκαν τα γραφεία και τα αποδυτήρια του συλλόγου. Το γυμναστήριο όμως ήταν μικρό και δεν επαρκούσε για τις ανάγκες του ποδοσφαιρικού τμήματος. Γι αυτό οι προπονήσεις διεξάγονταν στο ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου.
Την χρονιά αυτή πραγματοποιήθηκε η πρώτη αναμέτρηση στην ιστορία της εθνικής ομάδας και ο Παναθηναϊκός υπήρξε ο βασικός τροφοδότης της. Έξι παίκτες του, οι Γ. Καλαφάτης, Δ. Δεμερτζής, Γ. Δεμερτζής, Παπαθανασίου, Πανουργιάς, Σταυρόπουλος συμμετείχαν στους Πανσυμμαχικούς Αγώνες, που έγιναν στον Παρίσι.
9. Νικόλαος Κυριακίδης (1920)
Συγκέντρωσε τις προσπάθειές του στην ανάδειξη του κλασσικού αθλητισμού μέσα από τις γραμμές του συλλόγου. Επί της θητείας του ο σύλλογος έστειλε 3 αθλητές του (Α. Νικολαίδη, Γ, Καλαφάτη, Δ. Δεμερτζή) στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας.
10. Γεώργιος Χατζόπουλος (1921)
Με τον διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Αθηνών στο τιμόνι του ο σύλλογος κινήθηκε δραστήρια για την εξασφάλιση γηπέδου, προκειμένου να στεγάσει τα τμήματά του. Οι προσπάθειες όλων είχαν επίκεντρο το χώρο «Περιβόλα», που βρισκόταν στο τέρμα Αμπελοκήπων και ανήκε στο Δήμο Αθηναίων.
Στον αγωνιστικό τομέα, ο σύλλογος επέστρεψε στις επιτυχίες κατακτώντας το Κύπελλο ΧΑΝ ενώ 4 παίκτες του (Νικολαίδης, Πανουργιάς, Βλαχόπουλος, Ζάκκας) έπαιξαν με την μικτή Αθήνας-Πειραιά στον αγώνα με την μικτή Σμύρνης.
11. Πάνος Σαββίδης (1922–1923)
Επί θητείας του παραχωρήθηκε από τον Δήμο Αθηναίων η «Περιβόλα» για να φτιάξει ο σύλλογος το ιστορικό, όπως εξελίχτηκε- γήπεδό του.
Το 1922 ο σύλλογος αναδείχτηκε Πρωταθλητής Αθήνας-Πειραιά στο πρωτάθλημα που διοργάνωσε η ΕΠΣΕ. Την επόμενη χρονιά ωστόσο τερμάτισε 5ος.
12. Παντελής Καρασεβδάς (1924–1926)
Γνώριζε καλά από αγώνες αφού υπήρξε οπλαρχηγός του Μακεδονικού Αγώνα. Ο Καρασεβδάς «πολέμησε» για την οριστική παραχώρηση του γηπέδου της Λεωφόρου και τα κατάφερε. Επί των ημερών του ο σύλλογος πήρε την οριστική ονομασία του: Παναθηναϊκός Αθλητικός Όμιλος.
Το 1924, ο ΠΑΟ, εξαιτίας της διαιτησίας, αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα της ΕΠΣΕ και πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΠΣΑ. Στο πρωτάθλημα της ΕΠΣΑ τερμάτισε 2ος πίσω από τον Απόλλωνα.
Το 1925 επανήρθε δριμύτερος και πήρε τον τίτλο στο πρωτάθλημα ΕΠΣΑ ενώ παράλληλα έπαιξε στο πρώτο του διεθνές παιχνίδι, με την Βιτόρια Ζάγκρεμπ στη «Λεωφόρο». Το 1926 κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα Αθήνας.
13. Δημήτριος Δαμασκηνός (1927)
Επί θητείας του δημιουργήθηκε το ΠΟΚ (Ποδοσφαιρικός Όμιλος Κέντρου) ο οποίος περιελάμβανε τις ομάδες Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό και ΑΕΚ. Ο Παναθηναϊκός σήκωσε το 3ο σερί πρωτάθλημα Αθήνας.
14. Παντελής Καρασέβδας (1928–1930)
Ξανά στον προεδρικό θώκο μετά από δυο χρόνια, ο Καρασεβδάς είδε την ομάδα του να κατακτά άλλα δυο πρωταθλήματα Αθήνας (1929, 1930) και ένα εθνικό πρωτάθλημα (1930). Στη δεύτερη θητεία του συνεργάστηκε με τον Ούγγρο προπονητή, Μίκλος Φόρνερ, ο οποίος ανέλαβε την οργάνωση της ομάδας σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Αυτός μαζί με τους Καλαφάτη, Παπάζογλου, Νικολαϊδη και με υπόδειξη του προπονητή Γιόζεφ Κίνσλερ έφεραν στον Παναθηναϊκό τον Άγγελο Μεσσάρη από το Γουδί. Ο «ξανθός άγγελος» όπως ονομάστηκε ο Μεσσάρης πρωταγωνίστησε στο επικό 8-2 επί του Ολυμπιακού το 1930.
15. Νικόλαος Ξηρός (1931–1933)
Έμεινε στην ιστορία ως ο πρόεδρος, επί της θητείας του οποίου αποχώρησαν από τον σύλλογο, τόσο ο ιδρυτής του, Γ. Καλαφάτης, όσο και το μεγαλύτερο αστέρι της ομάδας, ο Α. Μεσσάρης. Τον Μεσσάρη ακολούθησαν και άλλοι βασικοί παίκτες, οι οποίοι στελέχωσαν την ομάδα «Πράσινα Πουλιά», που ίδρυσε ο διαγραφείς Σπ.Μερκούρης.
Ο Παναθηναϊκός κατέκτησε το πρωτάθλημα Αθήνας το 1931 αλλά τερμάτισε 2ος στο Εθνικό Πρωτάθλημα. Το 1932 τερμάτισε επίσης 2ος στο Εθνικό Πρωτάθλημα ενώ το 1933 αποχώρησε. Παράλληλα γνώρισε αποκλεισμούς από το Κύπελλο. Το 1932 το γήπεδο της Λεωφόρου απέκτησε τσιμεντένια εξέδρα, κάτω από την οποία διαμορφώθηκαν αποδυτήρια και χώροι για τα άλλα αθλήματα.
16. Γεώργιος Γιαννουλάτος (1934)
Με την επιστροφή των «φυγάδων» ποδοσφαιριστών η ομάδα ισχυροποιήθηκε. Πήρε το πρωτάθλημα της Αθήνας αλλά έχασε το Εθνικό Πρωτάθλημα για έναν πόντο.
17. Γεώργιος Τσόχας (1935–1936)
Στην δεύτερη θητεία του ως πρόεδρος δεν είχε να επιδείξει κάτι σημαντικό. Χάρηκε ένα πρωτάθλημα Αθήνας (1935) αλλά στο Εθνικό Πρωτάθλημα η ομάδα δεν κέρδισε τίποτα.
18. Κωνσταντίνος Κοτζιάς (1937–1939)
Διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΟ και Δήμαρχος Αθηναίων (1934). Πρόεδρος στον Παναθηναϊκό ανέλαβε το 1937. Την ίδια χρονιά ο Παναθηναϊκός αναδείχτηκε πρωταθλητής Αθήνας αλλά αποχώρησε από το Εθνικό Πρωτάθλημα λόγω διένεξης με την ΕΠΟ.
Το 1938 έχασε τα σκήπτρα και στην Αθήνα για να επανέλθει όμως την επόμενη χρονιά. Επί των ημερών του προστέθηκε στο γήπεδο η τσιμεντένια εξέδρα επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και το σκέπαστρο-σήμα κατατεθέν της…
19. Γεώργιος Κοζώνης (1940)
Επί θητείας Κοζώνη και πριν ξεσπάσει ο πόλεμος ο Παναθηναϊκός πρόλαβε και κατέκτησε το πρώτο Κύπελλο της ιστορίας του νικώντας 3-1 στον τελικό τον Άρη. Σκόραρε και ο Μπαλτάσης στο τελευταίο παιχνίδι της καριέρας του.
20. Eυάγγελος Σταμάτης (1941–1944)
Πόλεμος. Στην Αλβανία έχασε τη ζωή του ο Μίμης Πιερράκος. Κατοχή. Οι γερμανικές αρχές έχουν επιτάξει το γήπεδο. Το παρέδωσαν προς χρήση ξανά το 1943. Χρησιμοποιήθηκε ως νοσοκομείο και ορφανοτροφείο. Τον σύλλογο διοικούσε ο Ευάγγελος Σταμάτης με διοικούσα επιτροπή. Ο Μιχάλης Παπάζογλου καταδικάστηκε σε θάνατο αλλά κατάφερε να αποδράσει. Όταν ξανάρχισαν οι αγώνες στη «Λεωφόρο» οι ποδοσφαιριστές μοιράζονταν τις εισπράξεις.
21. Κωνσταντίνος Κοτζιάς (1945–1951)
Στην δεύτερη του θητεία ως πρόεδρος ο Κωνσταντίνος Κοτζιάς προσπάθησε να αναδιοργανώσει το σύλλογο, που είχε υποστεί καταστροφές από τη λαίλαπα του πολέμου. Κατάφερε επί των ημερών του ο Παναθηναϊκός να κερδίσει ένα εθνικό πρωτάθλημα (το 1949 με προπονητή τον Αυστριακό, Γιόζεφ Στραντ) και ένα Κύπελλο (το 1948, χάρη στο 2-1 επί της ΑΕΚ με δυο γκολ του Σίμου) και η «Λεωφόρος» προβολείς.
22. Ιωάννης Μοάτσος (1952–1961)
Επί σχεδόν μια 10ετία στην κορυφή της διοικητικής πυραμίδας εξελίχτηκε σε έναν από τους μακροβιότερους προέδρους του Παναθηναϊκού. Στη διάρκεια της θητείας του γεύτηκε πολλές επιτυχίες. Οι «πράσινοι» πήραν το πρωτάθλημα Αθήνας το 1952, το 1953, το 1954, το 1955, το 1956, το 1957 και το 1959. Κατέκτησαν επίσης το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα το 1953 και το Κύπελλο το 1955.
Τις βάσεις για την χρυσή ομάδα της δεκαετίας του 50 είχε βάλει ο Άγγλος προπονητής, Χάρι Γκέιμ, ο οποίος είχε την τύχη να συνεργαστεί με παίκτες-κολοσσούς, όπως οι Λινοξυλάκης, Παπαντωνίου, Νεμπίδης, Πετρόπουλος. Στα 50 χρόνια του συλλόγου, η «Λεωφόρος» έγινε το πρώτο γήπεδο στην Ελλάδα που «φορούσε» χορτοτάπητα.
Το 1959, που θεσπίστηκε η Εθνική Κατηγορία μπήκαν με το δεξί και τη σεζόν 1959-60 αναδείχτηκαν πρωταθλητές, κερδίζοντας 2-1 την ΑΕΚ σε αγώνα-μπαράζ. Επανέλαβαν την επιτυχία τους και τις δυο επόμενες σεζόν (1960-61, 1961-62)) καθώς σταδιακά είχαν χτίσει μια αχτύπητη ομάδα πάνω σε ένα ταλαντούχο νεαρό, που είχε αποκτηθεί το 1959 από την Άμυνα Αμπελοκήπων και λεγόταν Μίμης Δομάζος.
Το Νοέμβριο του 1960 ο Παναθηναϊκός έδωσε τον πρώτο του επίσημο αγώνα στο εξωτερικό. Αντίπαλός του η Κράλοβε πρωταθλήτρια Τσεχοσλοβακίας από την οποία ηττάται με 1-0. Στη ρεβάνς έφερε 0-0 και αποκλείστηκε.
Επί των ημερών του Μοάτσου δημιουργήθηκε ο ύμνος του Παναθηναϊκού από τους Γιώργο Μουζάκη και Γιώργο Οικονομίδη και αναγέρθηκαν τα δυο πέταλα στο γήπεδο της Λεωφόρου και κάτω από τις εξέδρες κατασκευάστηκε το πρώτο κλειστό γήπεδο στην Ελλάδα. Σημειώθηκε όμως και η διοικητική κρίση που είχε ως αποτέλεσμα την αποχώρηση του Κ. Παπαναστασίου, ο οποίος κατέληξε στον Πανελλήνιο, όπου εξελίχτηκε σε σημαντικό παράγοντα του αθλητισμού.
23. Λουκάς Πανουργιάς (1962–1966)
Υπηρέτησε την ομάδα από όλα τα πόστα. Γεννημένος στη Λιβαδειά το 1899, ο Πανουργιάς διακρίθηκε ως ποδοσφαιριστής και ως παράγοντας στον Παναθηναϊκό. Διατέλεσε επίσης και πρόεδρος της ΕΠΟ. Πρόεδρος στην αγαπημένη του ομάδα ανέλαβε το 1962 και γεύτηκε την κατάκτηση 3 πρωταθλημάτων. Τη σεζόν 1962-63 ο Παναθηναϊκός έχασε τον τίτλο από την ΑΕΚ στη διαφορά τερμάτων.
Επέστρεψε όμως καταιγιστικός την επόμενη χρονιά (1963- 64) όταν και αναδείχτηκε πρωταθλητής χωρίς να γνωρίσει την ήττα! Τον τίτλο κατέκτησε επίσης το 1964-65 και το 1965- 66. Επί των ημερών προεδρίας Πανουργιά ήρθε στον Παναθηναϊκό (τον Μάρτιο του 1962) ο Τάκης Λουκανίδης, ο πληρέστερος, όπως έχουν πει Έλληνας ποδοσφαιριστής όλων των εποχών και (τον Μάιο του 1963) ο Στέφαν Μπόμπεκ, ο Γιουγκοσλάβος προπονητής, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην ομάδα.
Ως πρόεδρος ο Πανουργιάς έζησε το 1964 το «ντου» των οπαδών στον αγωνιστικό χώρο στο 115΄του ημιτελικού Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό αλλά και την μεγάλη κρίση που ξέσπασε το 1966, σε αγωνιστικό και διοικητικό επίπεδο, εξαιτίας της κόντρας Μπόμπεκ-Ματζαβελάκη, που είχε ως αποτέλεσμα να διχαστούν οι παίκτες και να πέσουν ποινές στα κεφάλια των «ανταρτών».
Επί θητείας του, ιδρύθηκε το 1966 η «Θύρα 13», ο πρώτος σύνδεσμος οπαδών του Παναθηναϊκού. Ο Πανουργιάς πέθανε στις 17 Ιανουαρίου 1981.
24. Ματθαίος Κουμαριανός (1967–1968)
Συνταγματάρχης, τοποθετήθηκε από το δικτατορικό καθεστώς στην προεδρία του Παναθηναϊκού μετά την απομάκρυνση από τη διοίκηση των Μαντζαβελάκη-Νικολαϊδη και την εκδίωξη του Μπόμπεκ, ο οποίος στο μεταξύ είχε βάλει μπροστά το σχέδιο της περίφημης ανανέωσης της ομάδας. Ο Παναθηναϊκός το 1967 κατέκτησε το Κύπελλο αλλά στο πρωτάθλημα, τερμάτισε 3ος, τόσο το 1967, όσο και το 1968.
25. Γεώργιος Ασημακόπουλος (1969)
Την σεζόν 1968-69 οι καρποί της ανανέωσης έδωσαν καρπούς και ο Παναθηναϊκός με προπονητή τον Λάκη Πετρόπουλο έφτασε στην κατάκτηση του πρώτου νταμπλ της ιστορίας του. Στον τελικό του Κυπέλλου έφερε 1-1 με τον Ολυμπιακό αλλά πήρε το τρόπαιο κερδίζοντας το στρίψιμο του νομίσματος.
26. Γεώργιος Μερίκας (1970) –
27. Δημήτριος Χαμοσφακίτης (1971)
Την περίοδο 1969-70 το «τριφύλλι» δεν μπόρεσε να επαναλάβει τον άθλο του και… περιορίστηκε μόνο στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στο τέλος της σεζόν ο Πετρόπουλος ανέλαβε την εθνική ομάδα και στη θέση του προσλήφθηκε ο θρύλος του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, Φέρεντς Πούσκας.
28. Μιχάλης Κίτσιος (1971–1972)
Με τον Κίτσιο στην καρέκλα του προέδρου και τον Πούσκας στον πάγκο ο Παναθηναϊκός την σεζόν 1970-71 έγραψε την πιο λαμπρή σελίδα του στην ιστορία του, φτάνοντας μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης, όπου στις 2 Ιουνίου 1971 αντιμετώπισε στο Γουέμπλεϊ, τον Άγιαξ από τον οποίο ηττήθηκε με 2-0.
Την επόμενη σεζόν ο Παναθηναϊκός, ως εκπρόσωπος της Ευρώπης, αγωνίστηκε στον τελικό του Διηπειρωτικού Κυπέλλου κόντρα στη Νασιονάλ του Μοντεβιδέο με την οποία έφερε 1-1 στο «Καραϊσκάκης» και 1-2 στο Μοντεβιδέο. Το 1971, έχοντας ρίξει το βάρος στις διεθνείς υποχρεώσεις του, τερμάτισε 3ος στο πρωτάθλημα. Το 1972 όμως πήρε πανηγυρική ρεβάνς ενώ ο Αντώνης Αντωνιάδης με 39 γκολ πήρε το αργυρό παπούτσι τερματίζοντας πίσω από τον Γκερντ Μίλερ της Μπάγερν Μονάχου.
29. Σπυρίδων Ανέστης (1973)
Έχοντας ανοίξει τα σύνορα στους ξένους (από τους οποίους αρκετοί «πέρασαν» ως Έλληνες) στο «τριφύλλι» ήρθε ο Αργεντινός, Χουάν Ραμόν Βερόν, «η μάγισσα», όπως τον αποκαλούσαν για τον τρόπο που μάγευε στον αγωνιστικό χώρο (καθώς και οι Ντεμέλο, Γκραμάχο, Ιράλα). Μετά από τρεις μηδενισμούς και αλλεπάλληλες τιμωρίες, ο Παναθηναϊκός τερμάτισε 3ος στο πρωτάθλημα την σεζόν 1972-73.
30. Ιωάννης Οικονομόπουλος (1974)
«Άτιτλη» ήταν και η επόμενη περίοδος, στο τέλος της οποίας η ομάδα, με προπονητή για τελευταία χρονιά τον Φέρεντς Πούσκας παρά το γεγονός ότι ξεκίνησε πολύ καλά, βρέθηκε τελικά στην 2η θέση.
31. Απόστολος Νικολαΐδης (1974–1979)
Με την μεταπολίτευση τα ηνία του συλλόγου ανέλαβε για πρώτη φορά στην πολύχρονη ενασχόλησή του με τα κοινά ο Απόστολος Νικολαίδης. - O «Πατριάρχης» του Παναθηναϊκού Ο αποκαλούμενος και «Πατριάρχης» της Παναθηναϊκής οικογενείας υπήρξε αθλητής, προπονητής και διοικητικός παράγοντας του συλλόγου για έξι δεκαετίες.
Είχε γεννηθεί το 1896 στη Φιλιπούπολη (Πλοβντιβ), της Βουλγαρίας, Υπήρξε φαινόμενο «πολυαθλητή», με εξαιρετικές επιδόσεις στο δέκαθλο, στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ και στο βόλεϊ. Ακόμη και στους αγώνες αυτοκινήτου. Το 1920 στους Ολυμπιακούς αγώνες της Αμβέρσας συμμετείχε ως αθλητής του στίβου και του ποδοσφαίρου ταυτόχρονα.
Πριν καθίσει στην προεδρική καρέκλα του Παναθηναϊκού είχε καθίσει σε εκείνες της ΕΠΟ, του ΣΕΓΑΣ και της ΕΛΠΑ. Επί των ημερών του, ο σύλλογος πρωταγωνίστησε σε περισσότερα από 20 τμήματα, τα οποία έκαναν πρωταθλητισμό σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πέθανε στις 15 Οκτωβρίου του 1980, σε ηλικία 84 χρονών. Αμέσως μετά το θάνατο του, το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας μετονομάστηκε σε «Απόστολος Νικολαίδης»
Στην πενταετία, που ήταν πρόεδρος, δεν ευτύχησε να πανηγυρίσει πολλές μεγάλες επιτυχίες. Το 1975 ο Παναθηναϊκός, με προπονητή τον Στέφαν Μπόμπεκ, ο οποίος επέστρεψε στην Ελλάδα, τερμάτισε 5ος, το 1976 με προπονητή τον Αϊμόρε Μορέιρα, παγκόσμιο πρωταθλητή με τη Βραζιλία το 1962, τερμάτισε 4ος αλλά το 1977, χάρη στον Κάζιμιρ Γκόρσκι, που ανέλαβε την ομάδα τον Δεκέμβριο του 1976, κατέκτησε το δεύτερο νταμπλ της ιστορίας του κερδίζοντας 2-1 στον τελικό τον ΠΑΟΚ. Παρηγοριά του το 1978, η 1η θέση στο βαλκανικό κύπελλο. Στην 5η θέση τερμάτισε στο πρωτάθλημα του 1979 κατά την οποία άλλαξε τρεις φορές προπονητή (Γκόρσκι, Παπουλίδης-Θεοφάνης, Πετρόπουλος).
32. Τζακ Νικολαϊδης (1979)
Στην πολύ σύντομη θητεία του έγινε η μετατροπή του ποδοσφαιρικού τμήματος σε ανώνυμη εταιρία. Το 54% των μετοχών της ΠΑΕ αγόρασε ο Όμιλος Βαρδινογιάννη. Στις 20 Ιουνίου του 1979 απεβίωσε ο Αντώνης Μαντζαβελάκης.
33. Γεώργιος Βαρδινογιάννης (1979–2000)
Ο «καπετάνιος» όπως έμεινε στην ιστορία του Παναθηναϊκού έμεινε στην προεδρία περισσότερο από κάθε άλλο παράγοντα. Συνολικά 7608 μέρες, γεμάτα 21 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα ο -γεννημένος το 1937- Γ. Βαρδινογιάννης, πανηγύρισε 6 πρωταθλήματα (1984, 1986, 1990, 1991, 1995, 1996), 9 Κύπελλα (1982, 1984, 1986, 1988, 1989, 1991, 1993, 1994, 1995), 4 νταμπλ (1984, 1986, 1991, 1995) και έζησε 3 σπουδαίες ευρωπαϊκές πορείες.
Το 1984-85 ο Παναθηναϊκός έφτασε στους "4" του Κυπέλλου Πρωταθλητριών πριν αποκλειστεί από την Λίβερπουλ. Το 1987-88 προχώρησε μέχρι τους "8" του Κυπέλλου UEFA, αποκλείοντας κατά σειρά Οσέρ, Γιουβέντους και Χόνβεντ πριν αποκλειστεί από την Μπριζ. Το 1995-96 ξεκινώντας από τα προκριματικά έφτασε στα ημιτελικά του Champions' League, όπου αποκλείστηκε από τον Άγιαξ.
Την δεκαετία του 1980 ξόδεψε πολλά λεφτά για μεταγραφές παίρνοντας σημαντικούς ποδοσφαιριστές από τον αιώνιο αντίπαλο (Δεληκάρης, Γαλάκος, Κυράστας, Βαμβακούλας, Σαργκάνης, Αποστολάκης). Γενικά αγόραζε κάθε καλό παίκτη που αγωνιζόταν στο ελληνικό πρωτάθλημα (Σαραβάκος, Χ. Δημόπουλος, Βλάχος, Μπατσινίλας, Γεωργακόπουλος κλπ)
Αυτός ήταν ακόμη, που έφερε (ως Μπουμπλή αρχικά, γεγονός που προκάλεσε σκάνδαλο αλλά και γέννησε ένα από τα πιο γνωστά συνθήματα των γηπέδων μας), τον βιρτουόζο, Χουάν Ραμόν Ρότσα. Αυτός ήταν, που έφερε και τον αρχηγό της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, τον δαντελένιο, Βέλιμιρ Ζάετς.
Αργότερα άλλαξε πολιτική και βασιζόμενος στο δόγμα του «οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται») στράφηκε στην αναζήτηση «παικτών- λαχείων», τα περισσότερα από τα οποία δεν… κλήρωσαν ποτέ. Έπιασε ωστόσο τον πρώτο λαχνό στην περίπτωση του Κριστόφ Βαζέχα (1989).
Επί των ημερών του, ο Παναθηναϊκός απέκτησε προπονητικό κέντρο, την περίφημη «Παιανία», η οποία εγκαινιάστηκε στις 16 Δεκεμβρίου 1981 και γρήγορα έγινε ένα από τα πληρέστερα κέντρα, ξακουστό σε όλη την Ευρώπη.
Η έναρξη της λειτουργίας του έδωσε στον πρόεδρο της ΠΑΕ την δυνατότητα να πραγματοποιήσει ένα ακόμη όνειρό του, την δημιουργία Ακαδημίας, από τις τάξεις της οποίας βγήκαν αρκετοί ποδοσφαιριστές, που έκαναν καριέρα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη (Καραγκούνης, Μπασινάς, Γκούμας, Κυργιάκος κλπ).
Επί θητείας του Γ. Βαρδινογιάννη ο Παναθηναϊκός άφησε για πρώτη φορά το σπίτι του στη «Λεωφόρο», που δεν χωρούσε πια τις φιλοδοξίες (και τον κόσμο του), και μετακόμισε το 1984 στο νεότευκτο Ολυμπιακό Στάδιο, το οποίο, ειδικά στα πρώτα χρόνια, γέμιζε με κάθε ευκαιρία.
Ο «καπετάνιος» κατέβηκε από το σκάφος στις 29 Μαίου 2000 παραδίνοντας το τιμόνι στον ανιψιό του, Γιάννη Βαρδινογιάννη, ο οποίος έχρισε πρόεδρο της ΠΑΕ, τον Άγγελο Φιλιππίδη.
34. Αγγελος Φιλιππίδης (2000–2003)
Ο αμερικανοσπούδαστος (στις πολιτικές και οικονομικές επιστήμες) Α. Φιλιππίδης ήταν μέχρι τον Ιούνιο του 2000 εκτελεστικός αντιπρόεδρος της ΠΑΕ. Τούτη ήταν η πρώτη του ενασχόληση με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ύστερα από μια 10ετία, που εργάστηκε ως υψηλόβαθμο στέλεχος σε διάφορες χρηματιστηριακές εταιρείες.
Την εποχή που ανέλαβε το κουμάντο στην ΠΑΕ τα «λεφτά ήταν πολλά». Ξόδεψε ιλλιγιώδη ποσά για να ντύσει στα πράσινα, τον Πάολο Σόουζα και τον Μιχάλη Κωνσταντίνου. Παρά τις τεράστιες επενδύσεις ωστόσο ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε κανένα πρωτάθλημα στην 3ετια Φιλιππίδη.
Πρόσθεσε όμως δυο ακόμη χρυσές σελίδες στην ευρωπαϊκή ιστορία του. Φτάνοντας το 2002 στους «8» του Τσάμπιονς Λιγκ (αποκλείστηκε από την Μπαρτσελόνα με 1-0, 1-3) και το 2003 στους «8» του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ (αποκλείστηκε από την Πόρτο με 1-0, 0-2 στην παράταση).
Ο ίδιος ο Φιλιππίδης συνέδεσε το όνομά του με δυο μελανές στιγμές στην ιστορία του συλλόγου. Την επίθεση και τον τραυματισμό -τον Μάρτιο του 2002- του διαιτητή Μάκη Ευθυμιάδη μετά το 1-1 με τον Ολυμπιακό στη «Λεωφόρο» και την κόλαση της Ριζούπολης (Μάιος 2003) την οποία έζησε από το σπίτι του…
35. Στυλιανός Σπανουδάκης (2002)
Ο "Καπετάν Στέλιος" διετέλεσε πρόεδρος για μία εβδομάδα μετά την έκπτωση του Φιλιππίδη από το αξίωμά του, λόγω της επίθεσης στον Ευθυμιάδη. Ο τέως πλοίαρχος υπήρξε μέλος των διοικήσεων της ΠΑΕ από το 1981 μέχρι το 2008. Πέθανε τον περασμένο Απρίλιο σε ηλικία 82 ετών.
36. Αργύρης Μήτσου (2003–2008)
Ο 53χρονος τότε, καθηγητής της ορθοπεδικής, επιλέχτηκε από τον Γιάννη Βαρδινογιάννη για διάδοχος του Α. Φιλιππίδη, σε μια εποχή, που ο Παναθηναϊκός επιχειρούσε να γιατρέψει τα πολλαπλού είδους τραύματα, που του είχε αφήσει η Ριζούπολη.
Στον Παναθηναϊκό από το 1980, ο «γιατρός», όπως τον ήξεραν όλοι, μπήκε στο Δ.Σ της ΠΑΕ το 1989 και αποτέλεσε έναν από τους πιο έμπιστους ανθρώπους της οικογένειας Βαρδινογιάννη. Μετά την «παραίτηση» Φιλιππίδη ο «Τζίγγερ» οργάνωσε το ποδοσφαιρικό τμήμα πάνω σε άλλα πρότυπα.
Σύμφωνα με το καινούργιο οργανόγραμμα υπεύθυνος για το αγωνιστικό κομμάτι αναλάμβανε ο τεχνικός διευθυντής, Βέλιμιρ Ζάετς, ο οποίος παρά το περιορισμένο μπάτζετ που είχε στα χέρια του κατόρθωσε να φτιάξει μια ομάδα, η οποία στο τέλος της σεζόν (2003-04), με προπονητή τον Ισραηλινό, Ιτζάκ Σουμ, πανηγύρισε την κατάκτηση του νταμπλ.
Το Νοέμβριο του 2004 όμως ο Ζάετς έφυγε για την Πόρτσμουθ και το οικοδόμημά του άρχισε σιγά-σιγά να καταρρέει. Το αποτέλεσμα ήταν ο Παναθηναϊκός, παρά το γεγονός ότι άλλαξε αρκετούς προπονητές και ξόδεψε πολλά λεφτά σε μεταγραφές, να δει την πλάτη του Ολυμπιακού το 2005, το 2006, το 2007 και το 2008.
37. Νικόλας Πατέρας (2008–2010)
Την άνοιξη του 2008, ο Παναθηναϊκός έγινε πολυμετοχικός με την είσοδο στην ΠΑΕ, του Ανδρέα Βγενόπουλου και των συνεργατών του. Πρόεδρος σε αυτή τη νέα εποχή ανέλαβε ο Νικόλας Πατέρας, ο πατέρας του οποίου Διαμαντής, ήταν έφορος στην ομάδα του Γουέμπλεϊ.
Με το που κάθισε στην προεδρική καρέκλα ο γεννημένος το 1963 στην Αθήνα γόνος εφοπλιστικής οικογένειας, ξεκίνησε την επιχείρηση ενίσχυσης της ομάδας. Προσέλαβε προπονητή τον Ολλανδό Χενκ Τεν Κάτε και ξόδεψε πάνω από 20 εκ ευρώ σε μεταγραφές. Στο τέλος της σεζόν όμως ο Παναθηναϊκός πάλι δεύτερος ήταν…
Το καλοκαίρι του 2009 προχώρησε στην απόκτηση του Τζιμπρίλ Σισέ και ο Γάλλος με τη βοήθεια των Κατσουράνη, Λέτο, που επίσης είχαν αποκτηθεί τα καλοκαίρι και υπό την καθοδήγηση του Νίκου Νιόπλια, ο οποίος στο μεταξύ είχε αντικαταστήσει τον Τεν Κάτε, οδήγησε τους «πράσινους» στην κορυφή.
Η επιτυχημένη χρονιά σφραγίστηκε με την κατάκτηση του Κυπέλλου (1-0 επί του Άρη) αλλά μετά ξέσπασε η ενδομετοχική κόντρα και ο Πατέρας υπέβαλε την παραίτησή του, τόσο από την προεδρία της ΠΑΕ, όσο και από την προεδρία της Σούπερ Λίγκ.
38. Νίκος Κωνσταντόπουλος (2010)
Ο 68χρονος δικηγόρος και πολιτικός ήταν η επιλογή-έκπληξη του Γιάννη Βαρδινογιάννη, ο οποίος στο μεταξύ είχε δραστηριοποιηθεί εκ νέου στα διοικητικά της ΠΑΕ. Ο ρόλος του Κωνσταντόπουλου υπήρξε περισσότερο θεσμικός καθώς τη διοίκηση ασκούσε ουσιαστικά ο αντιπρόεδρος, Δημήτρης Γόντικας. Η θητεία του διήρκεσε από τις 13 Ιουλίου μέχρι τις 6 Σεπτεμβρίου.
39. Νικόλας Πατέρας (2010)
Μετά την συμφωνία Γ. Βαρδινογιάννη- Α.Βγενόπουλου να αποκτήσει (στο τέλος της σεζόν) ο δεύτερος το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών, ο Ν. Πατέρας επανήρθε στην καρέκλα του προέδρου. Δεν έμεινε όμως για πολύ, αφού μετά την απόσυρση του Α. Βγενόπουλου στις 20 Δεκεμβρίου, υπέβαλε κι εκείνος την παραίτησή του από την προεδρία.
40. Τζόνι Βεκρής (2010-11)
Ο δικηγόρος Τζόνι Βεκρής, στενός συνεργάτης του Γιάννη Βαρδινογιάννη, υπήρξε αντιπρόεδρος της ΠΑΕ σε όλα τα τελευταία διοικητικά σχήματα. Αυτός, μετά την παραίτηση του Ν. Πατέρα, ανέλαβε χρέη προσωρινού προέδρου μέχρι την γενική συνέλευση των μετόχων που θα γίνει στα μέσα Ιανουαρίου, και στην οποία ενδέχεται να χριστεί ο 41ος πρόεδρος στην ιστορία του συλλόγου.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου