Παραδέξου ότι το ντέρμπι αιωνίων είναι το χειρότερο στην Ευρώπη

Η μάχη ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό είναι το χειρότερο Ευρωπαϊκό ντέρμπι. Κι έχουμε πολύ καλούς λόγους για να σε κάνουμε να το παραδεχτείς.

Το σημαντικότερο βήμα προς την απόλυτη απόλαυση είναι να παραδέχεσαι ακριβώς τι είναι αυτό που έχεις στα χέρια σου και με αυτό, ταπεινά, να πορεύεσαι. Το λέμε αυτό για να ξεκαθαρίσουμε ότι μια τέτοια παραδοχή δεν θα αφαιρούσε τίποτα από τη διασκέδαση ή την αναγκαιότητα της παρακολούθησης ενός ντέρμπι αιωνίων, αλλά είναι κάτι που πρέπει όμως να υπάρχει εκεί έξω: Τα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός είναι τα χειρότερα ευρωπαϊκά ντέρμπι.

Η μπάλα

Ας το βγάλουμε γρήγορα αυτό από τη μέση. Οι δυο τους είναι αυτή τη στιγμή καλύτεροι από όσο έχουν υπάρξει εδώ και πολλά χρόνια, είναι πραγματικά ευτυχής η συγκυρία, δε λέω. Φοβερό ρόστερ ο θρύλος, Λέτο on fire στην Πανάθα κλπ.

Αλλά ο Ολυμπιακός είναι τελευταίος σε ένα γκρουπ-σούπα στο Champions League και το ρίχνει στα πανηγύρια όταν χάνει αξιοπρεπώς, ενώ ο Παναθηναϊκός, well, ο Παναθηναϊκός τα βλέπει όλα αυτά και γελάει... από τον καναπέ του. Επειδή αποκλείστηκε σε διπλούς αγώνες από μια καφετέρια στη Λούτσα κι από ένα σουβλατζίδικο στη Λιβαδειά. Ή κάτι τέτοιο, δε θυμάμαι. Πάει και πολύς καιρός γιατί αποκλείστηκε ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.

Και αυτό είναι το καλύτερο που έχουν υπάρξει εδώ και χρόνια. Είναι κακές ομάδες.

Τα παρελκόμενα

Παράγοντες που δεν ξέρεις αν πρέπει να τους πιστέψεις, εξόφθαλμα εντεταλμένες διαιτησίες, ανοχή σε εξευτελιστικές προς ανθρώπινα όντα συνθήκες. Πετροπόλεμοι, μείωση προσωπικότητας. Παπουτσέληδες. Πέτρες. Μάρμαρα και καθίσματα αντικαθιστούν τις πέτρες. Πρεζόνια που μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο. Στημένοι αγώνες. Πρόεδροι που μπουκάρουν στα δημοσιογραφικά για λίγο ‘δημιουργικό editing’. Συνθήματα και πανό που ξεπερνάν κάθε πιθανό όριο τυφλού οπαδικού μίσους και περνάνε στην ξερή προσβολή. Η χαρά της μπαλίτσας ρε παιδί μου.

Η έλλειψη χιούμορ

Η αντιπαλότητα και η ένταση ανάμεσα στις πλευρές είναι τέτοια που το χιούμορ και η ελαφρότητα είναι λες κι έχουν απαγορευτεί δια νόμου. Όποιοι περιγράφουν προσέχουν κάθε φορά μην πουν κάτι που θα προσβάλει τους αντίπαλους οπαδούς. Ακούς δηλαδή μια αγγλική περιγραφή ή έστω αυτές τις γραφικές των ισπανών και γεμίζεις, πώς το λένε. Φλέγμα οι μεν, πάθος οι δε. Χωρίς φόβο.

Εδώ βλέπουν τον Καραγκούνη να κάνει μακροβούτι και παίζουν 17 ριπλέι για να καταλήξουμε ότι “εδώ ίσως να μην φαίνεται από αυτή την πλευρά ότι υπήρξε σαφής περίπτωση επαφής.” Άσε μας ρε φίλε, πες εκεί μια ειρωνεία για τον Γιώργαρο, δε θα το πάρουμε προσωπικά. Είναι λες και το μόνο επιτρεπτό χιούμορ είναι οι οπαδικές καφρίλες των στρατευμένων φυλλάδων την επόμενη μέρα. Οι υπόλοιποι, χέρι να στηρίζει σαγόνι, δεξί φρύδι σηκωμένο ψηλά, και “ακαδημαϊκά μιλώντας”. Πφ.

Το μίσος

Βέβαια όλα αυτά δεν είναι συμπτωματικά. Βάζελοι και γαύροι μοιράζονται μίσος τοξικό, άρα πού να δεις υγεία. Όχι ότι θέλουμε φλωριές τύπου “όλοι μαζί αδέρφια” και να χειροκροτάμε σαν Νορβηγοί τα γκολ του αντιπάλου. Όλες οι μεγάλες αντιπαλότητες του κόσμου θέλουν την αγριάδα και τον πολιτικώς μη ορθό τσαμπουκά, από τη Ρεάλ με τη Μπαρτσελόνα ως τους Σέλτικς με τους Λέικερς.
Αλλά εδώ μιλάμε για αρρώστια. Θέλω να πω, πριν 2 χρόνια η Εθνική Ισπανίας που πήρε το Μουντιάλ ήταν πρακτικά η Μπαρτσελόνα με τερματοφύλακα τον Κασίγιας. Στην Ελλάδα ο Ολυμπιακός κάνει επίσημη διαμαρτυρία ότι ο Σάντος χρησιμοποιεί πιο πολύ τους παίχτες του και τους κουράζει παραπάνω. Σε ένα φιλικό.

Η αηδία έχει ξεπεράσει τα απλά πειράγματα, είναι δηλητηριώδης. Δες το μπάσκετ ας πούμε. (Γιατί η άποψη περί χειρότερου δεν περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο.) Πρόπερσι το καλοκαίρι, πάλι σε φιλικό, οι Εθνικές Ελλάδας και Σερβίας σκοτώθηκαν στο ξύλο και όποιον δεν εθελοτυφλεί, ξέρει πως η βαθύτερη αιτία ήταν το συσσωρευμένο πρασινοκόκκινο μίσος.

Το πλαίσιο

Πραγματικά, ξυπνήστε μας όταν τα πρωταθλήματα μας (μπάσκετ και ποδόσφαιρο) αποκτήσουν ξανά ενδιαφέρον. Δύο, τρία, τέσσερα παιχνίδια διαμέσου της χρονιάς δεν έχουν κανέναν απολύτως ενδιαφέρον όταν είναι τα μόνα που έχουν ενδιαφέρον. Οι μεγάλες κόντρες, οι θρυλικές αναμετρήσεις, δεν δημιουργούνται ποτέ σε κενό, σε ανύπαρκτο context.

Η μυθολογία του ‘αιώνιου ντέρμπι’ έχει φρακάρει, έχει κολλήσει στη λάσπη, έχει εκφυλιστεί σε μια επαναλαμβανόμενη αφήγηση όπου αυτά που διακυβεύονται είναι πάντοτε τα ίδια. Και, ακόμα χειρότερα, και τα αποτελέσματα (συνήθως) το ίδιο.





ΠΗΓΗ