Ή αλλιώς, γιατί οι μεταλάδες χορεύουν τσιφτετέλι με τους brit ροκάδες και οι πιστοί της electro υποκλίνονται στο μεγαλείο του Κώστα Μπίγαλη. Και του Αντύπα. Και του Σάκη.
Θυμάμαι τα προπέρσινα (ή τα παρα-προπέρσινα μήπως;) Χριστούγεννα ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα σε πάρτι των Trashformers. Μουσικά δύσπιστος σε genre αναμοχλεύσεις και μουσικούς αχταρμάδες, είχα τσεκάρει ήδη την κοντινότερη πιάτσα ταξί για τυχόν εσπευσμένη απόδραση. Δεν χρειάστηκε. Όχι ότι μου ήταν πολύ εύκολο να ακούσω 4 φορές Σάκη το ίδιο βράδυ ούτε 4 φορές κλιμακούμενες βερσιόν από τις στριγγλιές των κοριτσιών. Έμεινα γιατί είχε πλάκα να ακούς Ρουβά μετά το theme του Beverly Hills και γιατί οι djs λατρεύονταν από το κοινό περισσότερο κι από τον ίδιο τον Σάκη. Οι Trashformers έχουν άλλωστε το κοινό τους.
Τα trash parties δεν είναι και 100% trash. Δεν πηγαίνει το μπαλάκι από τον Φλωρινιώτη στον Τζον Τίκη κι από κει στα Παρατράγουδα της Πάνια. Στο σετ, θα ακούσεις και κομματάρες (πολλές) και παρωδίες και ρεμίξ και μπλιμπλίκια και, σίγουρα, όλο και κάτι που δεν θα περίμενες να ακούσεις ποτέ. Ούτε επίσης πρόκειται για κάτι που ανακαλύψαμε χθες.
Απλά, το 2012, έχουν γίνει πλέον το απόλυτο must. Είτε πίσω από τα decks είναι η Ινώ Μέη και ο Ηλίας Φραγκούλης, είτε ο dj Ανάπηρος, είτε οι Trashformers, είτε εσχάτως κάτι τυχαίοι τύποι (βλ. Last Page), που άλλοτε συνήθιζαν να κάνουν strictly "σοβαρά" dj sets.
Για να καταλάβεις, το πιο must πρωτοχρονιάτικο πάρτι της Αθήνας ήταν το Trasathon, είχε τσιμπημένη είσοδο (τιμή σε επίπεδα live γνωστής εισαγόμενης μπάντας) και ουρά απ' εξω ακόμα και πολύ μετά το ξημέρωμα. Προς τι, όμως, η χλαπαταγή; Γιατί τα trash parties είναι ο ευκολότερος τρόπος σήμερα για να γεμίσει ένα όχι mainstream club;
Γιατί "αυτοί που ακούνε τα πάντα" δεν είναι λίγοι. Και τώρα δικαιώνονται
Το ακατάσχετο downloading της τελευταίας δεκαετίας είχε δύο σημαντικές και αντίθετα ρέπουσες παρενέργειες. Από τη μία, διεύρυνε απεριόριστα τις μουσικές γνώσεις (παραστάσεις) των μουσικόφιλων κάθε είδους. Από την άλλη, εγκλώβισε τους ίδιους σε ένα (άντε 2-3) συγκεκριμένο είδος, στο οποίο εμβάθυνε μέχρι εξευτελισμού, μένοντας όμως ολοένα και πιο μακριά από διαφορετικά μουσικά ακούσματα. Αυτή η καταπίεση της υπερβολικής εξειδίκευσης βάραινε μέχρι τώρα τους απλούς, κανονικούς ανθρώπους που όταν τους ρωτούσες τι μουσική ακούνε, σου απαντούσαν "απ' όλα" (κι εσύ μόνο που δεν τους έβριζες).
Επειδή το "απ' όλα" πολλές φορές δεν φανερώνει έλλειψη μουσικής παιδείας, αλλά (έλλειψη) κόμπλεξ, οι πρώτοι που δικαιούνται να δηλώνουν φαν των dj sets αυτής της λογικής είναι αυτοί που ακούνε τα πάντα. Και ναι, δικαιούνται να πλησιάσουν τον μεταλά που χτυπιέται στο S.A.G.A.P.O. του Ρακιντζή και να τον ρωτήσουν. "Φιλαράκι, την παλεύεις";
Γιατί έχει γέλιο
Για μερικούς άπειρο, για άλλους σκέτο. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές. Είναι εξαιρετικά απίθανο πάντως να δεις περισσότερες χαμογελαστές φάτσες ή παρέες σε οποιοδήποτε εξειδικευμένο μουσικό πάρτι. Εκτός αν πρόκειται για tribute βραδιά στον Ricky Gervais με brit μουσική και προβολή των καλύτερων στιγμών του. Αν και τελευταία, μας τα χάλασε.
Γιατί ξυπνάνε μέσα σου αυτές οι άτιμες οι 90s αναμνήσεις
Και το ξέρεις, οι αναμνήσεις σου από τη δεκαετία του ξένου MTV, των "Απαράδεκτων" και του απόγειου του Μανώλη Μαυρομμάτη δεν είναι σαν τις άλλες. Έχουν από ένα μικρό κομμάτι σου μέσα τους. Και με Κώστα Μπίγαλη, Nirvana και το theme του "Ρετιρέ" στα ηχεία, ο dj στοχεύει απευθείας στο θυμικό σου. Και βρίσκει κέντρο.
Γιατί βάζεις στοίχημα ότι θα μπορούσες να παίξεις κι εσύ τέτοια μουσική
Ισχύει. Τέρμα πια στις μελαγχολικές νύχτες που γυρίζεις σπίτι σου από ένα πάρτι και αναλογιζόμενος τι δουλειές δεν θα έκανες ποτέ στη ζωή σου για να σε πάρει πιο εύκολα ο ύπνος, αυτό του dj έσκαγε πρώτο στο μυαλό σου.
Γιατί η φάση θυμίζει σχολικό πάρτι
Και ναι, έχεις την αίσθηση ότι, αν πας να μιλήσεις στο κορίτσι που "αγαπάς", η βραδιά αποκλείεται να μην έχει αίσιο τέλος. Ή έστω μια bittersweet εξέλιξη. Να έχεις βρε αδερφέ να συζητάς κάτι και με τους κολλητούς σου την Κυριακή.
Γιατί αυτό μπορεί να κάνει η μουσική
Να φέρει δηλαδή τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους κοντά. (Καμία σχέση με το ποδόσφαιρο). Όσο για τους φανατικούς του ενός, δύο, τριών ειδών μουσικής που θα σπεύσουν να κράξουν τα trash parties, αυτήν τη λογική και το συντάκτη αυτού του άρθρου, να τους υπενθυμίσω με ευγένεια ότι κάνουμε λόγο για απλά πάρτι και όχι για κατακερματισμό της μουσικής.
Φυσικά και δεν είναι πολύ σύνηθες να ακούει κανείς στο αυτοκίνητό του ένα cd που ξεκινάει με Δάκη και τελειώνει με System of a Down (τρελό respect σε όποιον το κάνει), ούτε συνιστώ (αλίμονο) ότι τα ελαφρολαϊκά είναι ίδιας ποιότητας μουσική με την progressive διάνοια των Dream Theater. Αλλά ένα πάρτι είναι ρε συ. Δεν χρειάζεται να αλλάξεις και τη δισκοθήκη σου. Έχεις 364 άλλες ημέρες να εντρυφήσεις κι άλλο στο νορβηγικό black metal και στη μουσική παραγωγή του Bristol.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου