Και φίλε μου αναγνώστη προτού αρχίσεις να με βρίζεις και να λες πως οι γυναίκες κοιτάνε μόνο το πορτοφόλι και όχι την καρδιά σου θα σε προλάβω ξεκαθαρίζοντας πως δεν εννοώ να έχει ο συνοδός μας το θωρηκτό Ποτέμκιν ούτε μόνιμη κλεισμένη σουίτα στο Astir Palace. Είναι θέμα διαχείρισης των χρημάτων. Αν τα κρατάς σα μασούρι και βγαίνεις έξω και κλαίγεσαι sorry αλλά η κοπέλα όσο κατανόηση και να έχει θα σηκωθεί και θα φύγει. Έλα στη θέση της. Τονίζω επίσης πως λόγω των δύσκολα οικονομικά εποχών εννοούμε έναν άνθρωπο που έχει δουλειά και έναν ικανοποιητικό μισθό.
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Την επικοινωνία. Της κάνεις αναπάντητη για να σε πάρει αυτή τηλέφωνο και να τα πείτε. Αν τύχει και έχεις πάρει εσύ (για δες μήπως ο φούρνος της γειτονιάς σου γκρεμίστηκε;) μιλάς τόσο γρήγορα που το όνομά σου θα έμπαινε άνετα στο ρεκόρ Γκίνες. Όταν η άμοιρη σε πάρει τηλέφωνο σε πιάνει μια ανεξήγητη λογοδιάρροια, της αναλύεις τα παιδικά σου χρόνια, την πρώτη σου φορά, το αν ο Σισέ έπρεπε να μείνει στον Παναθηναϊκό αλλά και τι είπαν χτες οι Ράδιο Αρβύλα. Τι και αν κάηκε ο εγκέφαλός σου από τα ατέλειωτα λεπτά ομιλίας; Άλλος πληρώνει.
Στο πρώτο ραντεβού δεν πληρώνεις ποτέ αλλά ούτε καν τα δικά σου. Πάτε σε ένα ακριβό μαγαζί -για να της κάνεις εντύπωση- και όταν έρθει εκείνη η δύσκολη για σένα ώρα της πληρωμής ψάχνεσαι αλλά πορτοφόλι πουθενά. Τι κρίμα το ξέχασες σπίτι (το οποίο σε απλή μετάφραση σημαίνει: Άφησα επίτηδες το πορτοφόλι σπίτι σιγά μην σε πληρώσω κιόλας).
Αποφεύγεις τις εξόδους όπως ο διάολος το λιβάνι. Θες να το παίξεις σπιτόγατος αλλά δεν το έχεις. Κάθεστε σπίτι και βλέπετε τηλεόραση. Κάνετε σεξ. Ξαναβλέπετε τηλεόραση. Μπαίνετε κανένα Facebook. Γκρινιάζεις, λες ότι βαριέσαι αλλά εκείνη δε φταίει.
Άντε και βγήκατε. Την πας στον καφενέ απέναντι από το σπίτι σου και πίνετε καφεδάκι -ελληνικό φυσικά. Μαζί με το καφεδάκι ο κυρ Γιάννης σας κερνάει και ένα μπισκοτάκι. Το φρικαρισμένο βλέμμα της κοπέλας σου μαρτυρά αυτά που περνάει αλλά επειδή σε αγαπάει δε μιλάει. Δίπλα σας δύο παππούδες παίζουν πρέφα και άλλοι παραδίπλα θυμούνται ιστορίες από τον πόλεμο του '40. Δε σου θυμίζει σκηνικό από κηδεία κάπως;
Κλαίγεσαι αφόρητα. Δεν έχεις δάνεια ούτε χρεωμένες κάρτες ούτε καν ζεις σε σπίτι με ενοίκιο. Δόξα το θεό δουλειά έχεις και βγάζεις καλά χρήματα όμως η μεμψιμοιρία σου στέλνει ακόμα και τον Δαλάι Λάμα στο ψυχιατρείο. Κλαίγεσαι για τα πάντα, για τον καφέ που πίνεις έξω μια στο τόσο, για το τζιν παντελόνι που πήρες πριν 3 χρόνια 30 ευρώ και το θεωρείς ακριβό, για το ότι κέρασες την κοπέλα σου μια φορά στα TGI Fridays.
Ντύνεσαι με τα ρούχα του αδερφού σου με τον οποίον έχετε 15 χρόνια διαφορά (εκείνος είναι μεγαλύτερος). Ντρέπεται να σε κυκλοφορήσει η κοπέλα σου και όσες προσπάθειες και αν κάνει για να είσαι πιο ευπαρουσίαστος πέφτουν στο κενό. Εσύ επιμένεις να φοράς το φθαρμένο μαύρο παντελόνι (που από τα χρόνια και τα πλυσίματα έχει ξεθωριάσει) και το γαριασμένο άσπρο πουκάμισο σου.
Και έρχεται εκείνη η ώρα της κρίσης που δε θα ήθελε κανείς να είναι ούτε ψύλλος στον κόρφο σου. Η κοπέλα σου φτάνει στο αμήν και αρχίζει να σου απαριθμεί όλα όσα αναφέραμε προηγουμένως. Το πρώτο ραντεβού που εκείνη πλήρωσε, τους φουσκωμένους λογαριασμούς τηλεφώνου, τις αναπάντητες, τις ατέλειωτες ώρες που καθόσασταν στο σπίτι, τους παππούδες του καφενέ που σας είχαν μάθει με τα μικρά σας ονόματα, την αθεράπευτη μεμψιμοιρία σου και το άθλιο ντύσιμό σου.
Σε παρατάει στα κρύα του λουτρού για να βρει την υγειά της και έναν άνθρωπο που μπορεί να βγάζει το 1/3 από αυτά που βγάζεις εσύ αλλά για εκείνον η μιζέρια είναι μια λέξη άγνωστη.
Και μπορεί να υπάρχει το slogan η τσιγκουνιά είναι μαγκιά αλλά στις σχέσεις η τσιγκουνιά είναι ο δολοφόνος των συναισθημάτων.
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου