Ο συγκλονιστικός τερματισμός του Ντοράντο Πιέτρι στον "μαραθώνιο του αιώνα"

Με αφορμή τη συμπλήρωση 70 ετών από τον θάνατο του Ντοράντο Πιέτρι, το Sport24.gr θυμάται την ιστορία του Ιταλού μαραθωνοδρόμου που συγκλόνισε με τον δραματικό τερματισμό του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στο Λονδίνο στον "μαραθώνιο του αιώνα" .

"Ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα", αναφέρει ένα γνωστό μότο των Αμερικανών αλλά ευτυχώς η Ιστορία φροντίζει να έχει σε περίοπτη θέση ανθρώπους που πάνω από όλα προσπάθησαν, μόχθησαν, φλέρταραν με τα όρια των δυνατοτήτων τους- και πολλές φορές τα ξεπέρασαν- και ας μην κατάφεραν στο τέλος να γευτούν το νέκταρ της νίκης. Γι' αυτό και ο Αμερικανός μαραθωνοδρόμος Τζον Χέις, παρόλο που κέρδισε το χρυσό στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1908, αναφέρεται απλά ως κομπάρσος στην συγκλονιστική ιστορία του Ντοράντο Πιέτρι.

Σαν σήμερα, στις 7/2/1942, ο Ιταλός δρομέας πέθανε στα 56 του χρόνια από καρδιακή προσβολή, και το Sport24.gr 70 χρόνια μετά τον θάνατό του αφιερώνει λίγες γραμμές στον άνθρωπο που έμεινε στην ιστορία για τον δραματικό του τερματισμό στον "μαραθώνιο του αιώνα"...

Το Λονδίνο ετοιμάζεται σε λίγους μήνες να φιλοξενήσει για 3η φορά την μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του πλανήτη, 112 χρόνια μετά την πρώτη φορά που οι Ολυμπιακοί Αγώνες διοργανώθηκαν στην πρωτεύουσα του Ηνωμένου Βασιλείου. Τότε που έγραψε ιστορία ο Ντοράντο Πιέτρι.

Από το φούρνο στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Ο θρύλος θέλει τον Πιέτρι να ξεκινάει την αθλητική του διαδρομή τον Σεπτέμβριο του 1904, στα 19 του, σε έναν αγώνα που έγινε στη γενέτειρα του το Κάπρι. Ο μικρός, που δούλευε σε φούρνο, μαγεύτηκε από την κούρσα και άρχισε να τρέχει με τα ρούχα της εργασίας του τερματίζοντας μπροστά από τον πιο διάσημο Ιταλό δρομέα εκείνης της εποχής, τον Παγκλιάνι!

Το νερό μπήκε πολύ γρήγορα στο αυλάκι και ο Πιέτρι εξελίχθηκε τόσο που έφτασε στο Λονδίνο τέσσερα χρόνια αργότερα ως ένα από τα φαβορί για να κατακτήσει το χρυσό ανάμεσα σε 56 αθλητές που πήραν μέρος στον μαραθώνιο. Το ρολόι έδειχνε 14:33 στις 24/7/1908 όταν άρχισαν οι δρομείς να τρέχουν για να καλύψουν την απόσταση των 42 χιλιομέτρων και 195 μέτρων.

Ο Ιταλός ξεκίνησε αργά την κούρσα ανεβάζοντας σιγά σιγά τον ρυθμό του. Στο 32ο χλμ βρέθηκε δεύτερος, 4 ολόκληρα λεπτά πίσω από τον Νότιοαφρικανό Χέφερον. Ήταν η στιγμή που αποφάσισε να κάνε την μεγάλη του αντεπίθεση, η οποία και τον έφερε πρώτο στο 39ο χλμ.

Οι στιγμές που συγκλόνισαν ένα στάδιο

Ωστόσο δύο χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, άρχισαν οι επιπτώσεις από την υπερπροσπάθεια του. Εξαντλητική κόπωση και αφυδάτωση έγιναν τα εμπόδια για να φτάσει στο τέλος, όμως ο Ιταλός συνέχισε την κούρσα που τον οδήγησε στο στάδιο μπροστά σε 75.000 θεατές, ανάμεσά τους και η βασίλισσα της Μεγάλης Βρετανίας Αλεξάνδρα.

Εκεί, ζαλισμένος από την υπερπροσπάθεια, πήρε λάθος δρόμος και την ώρα που οι κριτές τον κατεύθυναν στον σωστό, αυτός έπεσε στο έδαφος. Οι διαιτητές τον βοήθησαν να σηκωθεί, λίγα μέτρα μετά όμως ξανασωριάστηκε στο έδαφος. Συνολικά 4 φορές έπεσε και επανήλθε με την βοήθεια των κριτών. Τελικά κατάφερα να φτάσε τρικλίζοντας ως το τέρμα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση...



Είναι χαρακτηριστικό πως από τον συνολικό χρόνο του, 2:54'46", τα 10 λεπτά τα έκανε στα τελευταία 350 μέτρα! Απόσταση την οποία παρακολούθησαν με κομμένη την ανάσα οι χιλιάδες που έβλεπαν τον Πιέτρι να τρικλίζει και να σωριάζεται στο έδαφος, αλλά να μην τα παρατάει φλερτάροντας με τα όρια των ανθρωπίνων δυνατοτήτων του. Όρια που τελικά κατάφερε να ξεπεράσει, καθώς θα ήταν αδύνατο να τερματίσει διαφορετικά παρά την βοήθεια των κριτών!

Ήταν δε τόσο μεγάλη η προσπάθειά του μετά το 32ο χλμ, που παρά τα 10 λεπτά που έκανε για τα τελευταία 350 μέτρα, δεν βρέθηκε άλλος αθλητής να τον περάσει. Ωστόσο η ομάδα των ΗΠΑ έκανε ένσταση για την βοήθεια των κριτών, με αποτέλεσμα ο Πιέτρι να ακυρωθεί και το χρυσό να πάρει ο Αμερικανός Τζον Χέις που είχε τερματίσει δεύτερος.

Η αναγνώριση

Τα όσα διαδραματίσθηκαν όμως στο Ολυμπιακό Στάδιο του Λονδίνου συγκλόνισαν και συγκίνησαν τον κόσμο που τα παρακολούθησε. Ανάμεσά τους και ο συγγραφέας Σερ Αρθουρ Κόνα Ντόιλ ο οποίος πρότεινε άμεσα στη βασίλισσα Αλεξάνδρα να τιμήσει τον Ιταλό. Πράγματι, την επόμενη μέρα, η βασίλισσα που είχε δει από κοντά την προσπάθεια του Πιέτρι, του απέμεινε ένα ασημένιο κύπελλο αναγνωρίζοντας το μεγαλείο ψυχής που επέδειξε στα τελευταία μέτρα του αγώνα.

Παράλληλα ο Ντόιλ πρότεινε στην  Daily Mail να συγκεντρώσει χρήματα ώστε να βοηθήσουν τον Ιταλό να ανοίξει τον δικό του φούρνο. Οι αναγνώστες της εφημερίδας ανταποκρίθηκαν και μαζεύτηκε ένα ποσό κοντά στις 300 λίρες. Ακολούθησε ο φόρος τιμής από τον συνθέτη Ίρβινγκ Μπέρλιν ο οποίος έγραψε τραγούδι για την συγκλονιστική ιστορία με τον τίτλο "Dorando".

Μετά το Λονδίνο, ο Πιέτρι προσκλήθηκε στις ΗΠΑ για να τρέξει σε αγώνες κόντρα στον Τζον Χέις. Εκεί δύο φορές συναντήθηκαν στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης όπου αμφότερες επικράτησε ο Ιταλός. Στη συνέχεια ο Πιέτρι γύρισε και άλλη μέρη του κόσμου για να τρέξει σε αγώνες ώσπου το 1911 σταμάτησε την ενεργό δράση.

Γύρισε στην Ιταλία και επένδυσε τα κέρδη του σε ξενοδοχειακή επιχείρηση χωρίς επιτυχία. Τελικά μετακόμισε στο Σαν Ρέμο όπου και πέθανε σαν σήμερα πριν 70 χρόνια, σε ηλικία 56 ετών.

"Ο μαραθώνιος του αιώνα"

Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι το 1921, η απόσταση στον Μαραθώνιο δεν ήταν συγκεκριμένη. Εκείνη την χρονιά αποφάσισε η Παγκόσμια Ομοσπονδία Στίβου (IAAF) να υιοθετήσει τα 42 χιλιόμετρα και 195 μέτρα ως την επίσημη απόσταση του αγωνίσματος.

Η πρώτη φορά που εμφανίστηκε αυτή η απόσταση, ήταν στου Αγώνες του Λονδίνου. Η ΙAAF υιοθέτησε αυτό το μήκος της διαδρομής χαρακτηρίζοντας εκείνο τον αγώνα του Πιέτρι ως τον "μαραθώνιο του αιώνα".

"Είναι φρικτή αλλά σαγηνευτική αυτή η πάλη του να πετύχεις τον σκοπό σου μέσα σε ένα πλαίσιο απόλυτης εξάντλησης"

Sir Arthur Conan Doyle

ΠΗΓΗ