Ένας Έλληνας φίλαθλος πήγε στο “πιο άγριο ντέρμπι της Ευρώπης” και μας διηγείται την εμπειρία.Το Ουέστ Χαμ-Μίλγουολ έχει μακρά παράδοση μίσους ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων, παράδοση για την οποία μπορείς να διαβάσεις αναλυτικά εδώ. Ας πούμε απλά ότι για το άσβεστο αυτό μίσος έχει γυριστεί ταινία, ενώ την τελευταία φορά που είχαν παίξει οι δύο ομάδες, το παιχνίδι δεν τελείωσε ποτέ. Αν ψάξεις "West Ham Millwall" στα Google Images θα σου βγουν αστυνομικοί, φράγματα και τραυματίες.
Φέτος οι δύο ομάδες εξέδωσαν κοινή ανακοίνωση ώστε να αποφευχθούν τα επεισόδια, καθότι εκεί είναι Αγγλία και πράγματι υπάρχει μέριμνα κατά του χουλιγκανισμού. Ο πρόεδρος της Ουέστ Χαμ απέστειλε προσωπικό e-mail σε όλους τους κατόχους εισιτηρίων παρακινώντας τους να απολαύσουν τον αγώνα και να αποφύγουν τη βίαιη συμπεριφορά. “Ας κάνουμε αυτή την ημέρα μια αξέχαστη ημέρα για τους σωστούς λόγους,” κατέληγε το μήνυμα.
Ένας από τους παραλήπτες του μέιλ αυτού ήταν και ο @mpilloukos, Έλληνας που μένει στο Λονδίνο, υποστηρικτής των “σφυριών”. Μας περιγράφει το κλίμα εκείνου του Σαββάτου, τις ώρες πριν το ντέρμπι. (Ευχαριστούμε και για την παραχώρηση των φωτογραφιών του για τις ανάγκες αυτού του κειμένου.)
Το κλίμα πριν τον αγώνα
“Η αστυνομία του Λονδίνου ανακοίνωσε σκληρά μέτρα το πρωί του Σαββάτου, όπως παρουσία δυνάμεων σε όλους τους ανατολικούς σταθμούς του μετρό και το κλείσιμο των pub στην ευρύτερη περιοχή μέχρι τις 4 το μεσημέρι. Ο αγώνας είναι στις 12μιση το μεσημέρι, συνήθης τακτική για τέτοια ματς. Το SKY ανακοίνωσε ότι θα μεταδώσει τον αγώνα ζωντανά για να αποτρέψει το κόσμο να πάει γήπεδο, ενώ δεν έχει συμβόλαιο με κάποια από τις 2 ομάδες.”
“Την ημέρα του αγώνα δεν πωλούνται καν εισιτήρια, ασχέτως αν είναι sold out ή όχι το παιχνίδι.”
Βάσει όλων των παραπάνω, κανείς θα περίμενε πως οι απλοί φίλαθλοι θα ήταν τουλάχιστον διστακτικοί στο να πάνε στο παιχνίδι με οικογένεια ή φορώντας τα διακριτικά μιας εκ των δύο ομάδων. “Ξεκινάω από το σπίτι μου χωρίς κανένα διακριτικό της Ουέστ Χαμ. Μέγα λάθος. Χάνω την ευτυχία να είμαι μέρος του γηπεδικού κοινού εξαιτίας ενός φόβου που μου έχει δημιουργηθεί από την εποχή που πήγαινα σε ντέρμπι στην Ελλάδα.”
Στο μετρό μέσα υπάρχουν οι κλασικοί άγγλοι οπαδοί που θα περίμενες να συναντήσεις, αυτοί οι κάπως μονοκόμματοι κοκκινισμένοι τύποι με τις μπυροκοιλιές, αλλά υπάρχουν και πατεράδες με τα παιδιά τους. Παιδιά ντυμένα από πάνω μέχρι κάτω με τα χρώματα της ομάδας τους. Όταν μπήκαν μισή ντουζίνα οπαδοί της Μίλγουολ μερικές στάσεις πριν το γήπεδο, δεν ακούστηκε λέξη. Ούτε τσαμπουκάδες, ούτε τίποτα.
Έξω από το γήπεδο
“Με το που έφτασα με περίμεναν δεκάδες έφιπποι αστυνομικοί, οι οποίοι όμως σου χαμογελάνε και δεν σε κοιτάνε σαν να είσαι εγκληματίας. Η ευθεία από το μετρό στο γήπεδο είναι περίπου 500 μέτρα.” Ο δρόμος αυτός είναι η Green Street, ο δρόμος δηλαδή στον οποίον βασίστηκε η ταινία “Green Street Hooligans”.
Στο αριστερό πέταλο του γηπέδου βρίσκονται οι οπαδοί της Μίλγουολ, κλούβες και έφιπποι βρίσκονται μπροστά από την είσοδο, αποτρέποντας ακόμα και οπτική επαφή. Αυτό το σκηνικό μας είναι κάπως πιο γνώριμο.
Έξω, στην Green Street γίνεται χαμός από κόσμο. Λίγο πριν αρχίσει το παιχνίδι ακούς γέλια, τραγούδια, συνθήματα, φωνές, παρά το τσουχτερό κρύο που γράφει -5 βαθμούς. Δεν είναι όμως όλοι εκεί για τη χαρά της μπάλας.
“Αναγνωρίζεις 2 ομάδες ανθρώπων. Αυτούς που έχουν έρθει επειδή είναι αγνοί φίλαθλοι και υποστηρίζουν την Ουέστ Χαμ με πάθος ακόμα και τώρα στην Championship. Αυτοί είναι ντυμένοι με πολλά διακριτικά της ομάδας, βγάζουν φωτογραφίες με μασκότ, είναι άνθρωποι όλων των ηλικιών.” Δηλαδή παιδιά, οικογενειάρχες, γέροι, ζευγάρια, τα πάντα.
“Μην ξεχνάς πως σε απόσταση 50 μέτρων είναι οι της Μίλγουολ και δεν έχει ανοίξει ρουθούνι,” τονίζει.
Όσο για την άλλη ομάδα ανθρώπων που βρίσκονται έξω από το γήπεδο; Αυτό ίσως κάτι σου θυμίσει. “Είναι οι σκατόφατσες. Burberry καπελάκι, άσπρα sneakers, μπλουτζήν και κοντό μαλλί. Δεν κάνουν κάτι παράνομο αλλά καταλαβαίνεις πως είτε πριν 5 λεπτά κάναν μπάφο, είτε έχουν ήδη δώσει ραντεβού μετά το ματς για να σκοτωθούν. Ας πούμε ότι ενδιαφέρονται λιγότερο για τον αγώνα αυτό καθαυτό.” Ας πούμε.
Boleyn Ground
Μπαίνοντας στη θύρα στέκεις θαυμάζοντας το πανέμορφο Boleyn Ground. Από τους τοίχους σε κοιτάζουν μεγάλες μορφές της ιστορίας της ομάδας, από τον φοβερό Ιταλό Paolo DiCanio μέχρι τον μέγιστο Bobby Moore, του οποίου το όνομα έχει δοθεί στο ένα πέταλο. Δυο χιλιάδες μαυροφορεμένοι οπαδοί της Μίλγουολ στέκονται απέναντι, ένα διάζωμα δίπλα από εκείνους της Ουέστ Χαμ.
“Τους χωρίζουν 50 μέτρα αλλά δεν φεύγει ούτε ένα μπουκάλι. Φεύγουν βέβαια πολλές βρισιές και χειρονομίες.” Καθώς το γήπεδο γεμίζει η ατμόσφαιρα γίνεται πιο εκρηκτική, ενώ η τρομερή ακουστική αυτού του γηπέδου παίζει το ρόλο της. “Έχω βρεθεί σε πολλά γήπεδα σ’όλο τον κόσμο αλλά η φωνή που έβγαζαν οι 2 χιλιάδες οπαδοί της Μίλγουολ ήταν κάτι το αδιανόητο.”
Φυσικά γνωρίζεις τι μπορεί αποτελέσει αφορμή για ξέσπασμα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα: Μια διαιτητική απόφαση! Σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία φυσικά. Στο 8’ η Ουέστ Χαμ μένει με 10 παίχτες με απευθείας κόκκινη και ανάβουν τα αίματα. “Φεύγουν τα πρώτα μπουκάλια. Το γήπεδο βράζει. Όλοι οι πιτσιρικάδες δίπλα μου ρίχνουν χριστοπαναγίες με τις ευλογίες των γονιών τους.”
“Την ίδια ώρα, από το πλάι του γηπέδου, εκεί που ενώνεται το πέταλο με τη κεντρική θύρα, βλέπουμε τουλάχιστον 1000 της Μίλγουολ που έχουν κάνει ντου χωρίς εισιτήριο να περιφέρονται έξω από το γήπεδο και να παίζουν ξύλο με τους αστυνομικούς.”
Το τέλος του ημιχρόνου παρ’όλαυτά έρχεται χωρίς παρατράγουδα.
Ουέστ Χαμ 1, Μίλγουολ 0, Τραυματισμοί 0.
“Ούτε μία φωτοβολίδα”
Στο δεύτερο ημίχρονο πέφτει άκρα του τάφου σιωπή στην ισοφάριση της Μίλγουολ και ακούγονται μόνο τα τραγούδια των 2 χιλιάδων της Μίλγουολ, όμως το έλα να δεις γίνεται στο 68’, όταν η Ουέστ Χαμ των 10 παιχτών παίρνει ξανά το προβάδισμα. Το παιχνίδι έχει αγωνιώδες φίνις, με τη Μίλγουολ να πιέζει και τη Ουέστ Χαμ να κρατάει.
Με το που τελειώνει το ματς γίνεται χαμός. Αλλά με την καλή έννοια: “Όλοι τραγουδάνε ένα σύνθημα. “We have only got 10 men”. Σε 10 λεπτά το γήπεδο έχει αδειάσει. Τα ελάχιστα πανό έχουν μαζευτεί και όλοι πάνε στο μετρό. Δεν έχει πέσει ούτε μία φωτοβολίδα. Καμία φασαρία, τίποτα. Απλά τελείωσε ένα ματς.”
Η οδύσσεια όμως δεν τελειώνει εκεί: Στο μετρό έχει στηθεί μπλόκο από τους αστυνομικούς, με αποτέλεσμα μες στο τσουχτερό κρύο να περιμένουν όλοι οι οπαδοί της Ουέστ Χαμ για μια ώρα σε μια ουρά μάκρους χιλιομέτρου. Γιατί αυτό; Ώστε να περάσουν οι 2 χιλιάδες οπαδοί της Μίλγουολ πρώτα, προκειμένου να φτάσουν στα λεωφορεία τους και να αποχωρήσουν με ασφάλεια.
“Ρώτησα έναν αστυνομικό γιατί πρέπει να περιμένουμε εμείς κι όχι αυτοί. Γελώντας μου είπε «είστε οικοδεσπότες, οπότε οι φιλοξενούμενοι πρέπει να έχουν τη καλύτερη αντιμετώπιση». Δεν το έλεγε για αστείο. Ήταν αλήθεια.”
Τελικά, ούτε γάτα ούτε ζημιά. “Μέχρι να φτάσω στο σπίτι μου στην άλλη άκρη του Λονδίνου κοιτούσα πίσω από τη πλάτη μου μήπως με είχε ακολουθήσει κανείς για ξύλο, κάτι πολύ σύνηθες σ’αυτούς τους αγώνες.”
Κανείς δεν τον είχε ακολουθήσει. Δεν συνέβη τίποτα. Ούτε ένα παρατράγουδο. Ούτε ένα επεισόδιο.
“Ένα από τα 5 πιο βίαια ματς στον κόσμο είχε κερδηθεί από τις αρχές,” καταλήγει. “Έχω πάει σε ματς ΑΕΛ-Βόλος και έχω φοβηθεί πιο πολύ.”
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου