Αν τολμούσε να ερχόταν στα μέρη μας ΤΩΡΑ που έχουμε ένα σωρό εφημερίδες, τρία αθλητικά ραδιόφωνα και αμέτρητα sites/blogs, με τα μυαλά που κουβαλούσε θα ήταν θαύμα αν άντεχε τρίμηνο! Με το που έφτασε στη χώρα μας του πήρε λιγότερο από εξάμηνο να τσακωθεί με Αποστολάκη, Σαραβάκο, να τα "σπάσει" με τον Γιάννη Καλλιτζάκη με αφορμή τις παρατηρήσεις που έκανε στο "Νίντζα" λόγω ενός κάκιστου παιχνίδιου στη Ξάνθη (χάσαμε 2-0, στις 27 Σεπτέμβρη του 1992 με τον Ζήση Βρύζα να κάνει τον Γιάνναρο...ρόμπα), ν' αδιαφορήσει επιδεικτικά για τον Χουάν Χοσέ Μπορέλι για τον οποίο η διοίκηση είχε δαπανήσει 600.000.000 δρχ. Μιλάμε για Έλληνες ποδοσφαιριστές που συχνά πυκνά καλούνταν στη Μεικτή Κόσμου, με τεράστιο έρεισμα σε εξέδρα-Τύπο κι έναν από τους πιο φερέλπιδες λατινοαμερικάνους άσους.
Με τους παραπάνω ο "Στράους" είχε τα προβλήματά του: θεωρούσε ότι πολλάκις έβαζαν την ομάδα κάτω από τον εαυτό τους, χώρια που πίστευε ότι συμμετείχαν στο παιχνίδι μονάχα όταν είχαν τη μπάλα στα πόδια! Σήμερα για το σύνολο των ΜΜΕ θ' αποτελούσε τον ..."κομπλεξικό που δεν ξέρει να εκτιμά το γηγενές ταλέντο και αρπάζεται διαρκώς με τους σταρ που φέρνουν τον κόσμο στο γήπεδο". Από την αρχή που έπιασε δουλειά φάνηκε καινοτόμος, ξεκινώντας άμεσα προπονήσεις με χρήση μπάλας, κάτι που στους παίκτες φάνηκε αδιανόητο, μιας και μέχρι τότε όλοι ήξεραν ότι το πρώτο διάστημα έπρεπε να καταπίνουν χιλιόμετρα και να "λιώνουν" στις αίθουσες με τα βάρη.
Ο Όσιμ άλλαξε πολλά στον Παναθηναϊκό, έψαξε λύσεις χρησιμοποιώντας παίκτες σε θέσεις που γι αυτούς δεν ήταν συνηθισμένες: Επί ημερών του καθιερώθηκε ο Γ.Χ Γεωργιάδης στην αρχή ως έξω δεξιά, τη σεζόν 1993-1994 ως ...αριστερός μπακ χαφ. Προωθήθηκαν ο Γ.Σ Γεωργιάδης, ο Μάρκος, ο Δώνης κι ο Καπουράνης! Παίξαμε τελικό κυπέλλου με τον Ολυμπιακό (1992-1993) με τον (λίμπερο) Ουζουνίδη σε ρόλο "σκούπας" μπροστά από Μαυρίδη-Καλλιτζάκη κι οι αντίπαλοι (που μας είχαν νικήσει μέσα-έξω στο πρωτάθλημα εκείνη τη σεζόν) είχαν όλες κι όλες δύο φάσεις, ένα δοκάρι με τον Τσαλουχίδη κι ένα (άψυχο) σουτ του Λιτόφτσενκο που μπλόκαρε ο Βάντσικ. Ουδέποτε κώλωσε να κρατήσει στον πάγκο τις βεντέτες (Αποστολάκη, Σαραβάκο, Αντωνίου) κάτι που θ' αρκούσε σήμερα για να τον κατακεραυνώσουμε για τους πειραματισμούς του, έτοιμοι να τον "σκίσουμε" στο πρώτο άτυχο αποτέλεσμα.
Ο "φιλόσοφος" , 20 χρόνια πριν, είχε όλα όσα στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε ν' αποδεχτούμε. Τουπέ, περίεργο τρόπο σκέψης και ΚΑΜΙΑ διάθεση συμβιβασμών, όλα προϊόν πανίσχυρης προσωπικότητας. Ότι είχε στο μυαλό του το έλεγε, ο κόσμος να ερχόταν ανάποδα: Μια φορά, μετά από μια ήττα από τον ΟΣΦΠ στις 13.12.1992 (0-1) είχε πει ότι ήταν καλύτερα (!!!) που ηττηθήκαμε, ώστε να μην χάσει το πρωτάθλημα το ενδιαφέρον του! Έπειτα από ένα "διπλό" της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ (12.9.1993/1-2) ζήτησε από Κοπιτσή και Σταματή για το καλό της καριέρας τους να μην μοιάσουν (!) ποτέ στον Αποστολάκη και τον Μαραγκό, εν ενεργεία διεθνείς δηλαδή! Μην πιάσουμε το αμίμητο που πέταξε σε μια συνέντευξη Τύπου, ότι για να παίζει βασικός ο Σαραβάκος, το ποδόσφαιρο πρέπει ν' αλλάξει κανονισμούς και να γίνει...χάντμπολ όπου οι συχνές αλλαγές είναι αυτονόητες! Ή την απίστευτη κίνησή του να φύγει από τον πάγκο την ώρα που η ομάδα έπαιζε στα πέναλτι την υπόθεση πρόκριση στην επόμενη φάση του κυπέλλου (με τον ΠΑΟΚ στη Τούμπα), με την αιτιολογία ότι δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τους πράσινους, έτσι και έχαναν!
Παρόλες τις ...τρέλες του, απόλαυσε μια εκτίμηση πρωτόγνωση από τους οπαδούς που κρέμασαν μέχρι και πανό συμπαράστασης στα κάγκελα του ΟΑΚΑ , σ' εποχές που όλες οι βεντέτες έβραζαν εναντίον του. Ίσως γιατί οι περισσότεροι καταλάβαιναν πως παρά τις ιδιορρυθμίες του, δούλευε και μάλιστα πολύ! Χρόνια αργότερα, προς τιμήν του, το παραδέχθηκε κι ο Χουάν Ρότσα που παρέλαβε μια καλά γυμνασμένη ομάδα που απλώς ήταν υπερβολικά "σφιγμένη", λόγω του αυταρχικού χαρακτήρα του Όσιμ ο οποίος αδυνατούσε να γίνει "φιλικός" προς τους ποδοσφαιριστές. Όταν ο "καπετάνιος" του ζήτησε να προσπαθήσει να καταλάβει τη νοοτροπία των Ελλήνων, εκείνος απάντησε ότι τον προσέλαβε για να φτιάξει ομάδα κι όχι να κάνει δημόσιες σχέσεις!
Σήμερα -με τόσες εφημερίδες- θα διαβάζαμε καθημερινά για το πόσο κακότροπος, αγενής και νευρικός είναι. Επί των ημερών του, πάντως, με τον "Φίλαθλο", το "ΦΩΣ" και την "Ηχώ" (...μόνο) στα περιπτερα, μάθαμε ότι ήταν...μέθυσος, ότι έστριβε νόμισμα για ν' αποφασίσει ποιον παίκτη θα βγάλει εκτός αποστολής, ότι γενικώς είχε στο μυαλό του περισσότερο στους βομβαρδισμούς στην πατρίδα του, παρά στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί πάντως τον αγάπησαν πολύ, τόσο που μια φορά κι ένα καιρό, λίγο πριν τις μάχες με τη Γιουβέντους στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ μπούκαραν σε μια συνέντευξη Τύπου που έδινε στο "Μεριντιέν", απειλώντας με...θάνατο, παίκτη ή δημοσιογράφο που θα προσπαθούσε να του σκάψει το λάκκο, εξέλιξη που έφερε λιποθυμικές τάσεις στον Μάνο Μαυροκοουκουλάκη ο οποίος έτρεχε αλαφιασμένος να παίξει τον ειρηνοποιό.
Παρά τις μπόλικες εσωτερικές έριδες, ο ΠΑΟ έφτασε να παίζει με τέσσερα "οκταροδεκάρια" στη σύνθεσή του (Μπορέλι, Καπουράνη, Μαραγκό, Μάρκο), να καλύπτει για πλάκα διαφορά εννιά βαθμών από την ΑΕΚ (1992-1993) και να χάνει ένα απίστευτο πρωτάθλημα, επειδή ο ΟΣΦΠ απλά έκατσε να ...χάσει στη Φιλαδέλφεια! Ο χαρακτήρας του τεράστιου Όσιμ ήταν ανέκαθεν μη ανιχνεύσιμος, αλλά το ότι τον αναπολούμε με νοσταλγία δύο δεκαετίες μετά λέει πολλά για την κληρονομιά που άφησε πίσω του!
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου