ΜΙΑ ΧΩΡΑ αλλά δύο δυναμικές και «αντίπαλες» εθνότητες, και ταυτόχρονα δύο κόσμοι αντίθετοι και δύο διαφορετικές αθλητικές φιλοσοφίες. Ολα αυτά συμποσούνται στο περίφημο «el clasico», στο σημαντικότερο ποδοσφαιρικό ντέρμπι του πλανήτη αν ληφθεί υπόψη ότι σε αυτό αναμετρούνται δύο
από τις πιο δημοφιλείς ομάδες του κόσμου: Μπαρτσελόνα- Ρεάλ.
Καταλανοί εναντίον Καστεγιάνων.Αυτονομιστές εναντίον κεντριστών.Προοδευτικοί εναντίον συντηρητικών. Κανένας άλλος ποδοσφαιρικός «πόλεμος» στον πλανήτη δεν μεταφέρει παρόμοια ποικιλία αντιθέσεων,καθιστώντας το «el clasico» το απόλυτο ντέρμπι.
Η αντιπαράθεση των δύο ομάδων ξεκινάει από την ίδρυσή τους. Η Μπαρτσελόνα ιδρύθηκε στις 29 Νοεμβρίου 1899 από τον Ελβετό Χανς-Μαξ Γκαμπέρ (αργότερα άλλαξε το όνομά του υιοθετώντας το καταλανικό Ζοάν), έμπορο που ερωτεύθηκε τη Βαρκελώνη και αποφάσισε να εγκατασταθεί εκεί. Τρία χρόνια αργότερα (1902) ιδρύεται η Ρεάλ με το όνομα Σοσιεδάδ Μαδρίτης και πρώτοι πρόεδροί της ήταν- ειρωνεία της τύχης- δύο καταλανοί έμποροι, τα αδέλφια Ζοάν και Κάρλες Παντρός. Το 1920 αλλάζει το όνομά της σε Ρεάλ Μαδρίτης καθώς ο βασιλιάς Αλφόνσος ο 13ος, φανατικός οπαδός του ποδοσφαίρου, χάρισε στην ομάδα τον βασιλικό (Real) τίτλο. Από τότε η ομάδα της Μαδρίτης συνδέθηκε σημειολογικά με τη βασιλεία και θεωρείται η ποδοσφαιρική εκπρόσωπος του κεντρικού ισπανικού κράτους και της κυρίαρχης εθνότητάς του, των Καστιγιάνων. Το αντίπαλο δέος στον «καστιγιανισμό» είναι ο «καταλανισμός» και ο ποδοσφαιρικός και όχι μόνο εκπρόσωπός του είναι η Μπαρτσελόνα.
Οι δύο ομάδες αναπτύσσονται σαν το αθλητικό είδωλο των δύο σημαντικότερων εθνοτήτων που «συμβιώνουν» στο πλαίσιο της Ισπανίας. Η Ρεάλ εκφράζει με τον πιο απόλυτο και αυθεντικό τρόπο, το τρίπτυχο «Dios- Rey- Futbol» (Θεός- Βασιλιάς- Ποδόσφαιρο), βασικό στοιχείο της ισπανικής ή καλύτερα καστιγιάνικης κουλτούρας. Σε διαφορετικό εθνοτικό και πολιτιστικό δρόμο κινείται η Καταλωνία και η Βαρκελώνη, που παραδοσιακά ήταν η γη όπου καρποφόρησαν όλες οι «διαλυτικές» για τη συνοχή του ισπανικού κράτους και της βασιλείας ιδέες. Αν και το πρώτο σοσιαλιστικό κόμμα της Ισπανίας ιδρύθηκε στη Μαδρίτη, στην Καταλωνία αναπτύχθηκαν οι ιδέες του φεντεραλισμού (ομοσπονδιοποίηση), του αναρχισμού, του συνδικαλισμού, του κομμουνισμού, που σημάδεψαν και διαμόρφωσαν τη σύγχρονη ιστορία της Ισπανίας. Για το κεντρικό κράτος της Μαδρίτης και τους εκπροσώπους του οι Καταλανοί ήταν οι «διασπαστές», οι «αμφισβητίες», οι «ανατρεπτικοί». Από την αντίπαλη όχθη εκτοξεύονται οι κατηγορίες για «καταπιεστές» των εθνοτικών δικαιωμάτων των μειονοτήτων.
Οι δικτατορίες Ριβέρα και Φράνκο
Η αντιπαράθεση θα φουντώσει στη διάρκεια της δικτατορίας του Πρίμο Ριβέρα (1923-1930), ο οποίος απελαύνει το 1925 τον ιδρυτή της Μπαρτσελόνα, Γκαμπέρ, κατηγορώντας τον ότι προωθεί τον καταλανικό εθνικισμό και κλείνει για έξι μήνες το γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το «Les Corts». Πέντε χρόνια αργότερα ο Γκαμπέρ, που υποφέρει από κατάθλιψη, αυτοκτονεί. Ο Ριβέρα επέβαλε τον περιορισμό των εθνοτικών γλωσσών και των ιδιαίτερων πολιτιστικών στοιχείων των μειονοτήτων, μια πολιτική που θα επεκτείνει και θα ενισχύσει ο δικτάτορας Φράνκο μετά το τέλος του ισπανικού εμφυλίου πολέμου.
Στη διάρκεια της κυριαρχίας του «Καουντίγιο» η Μπαρτσελόνα μετατρέπεται σε εθνικό σύμβολο, σε άοπλο στρατό της Καταλωνίας. Στη διάρκεια του Εμφυλίου, το 1936, είχε δολοφονηθεί από φρανκικό απόσπασμα ο πρόεδρός της και πρόεδρος του κόμματος της Ρεπουμπλικανικής Αριστεράς (το αρχαιότερο κόμμα της Καταλωνίας) Ζοζέπ Σουνιόλ ενώ ο Φράνκο είχε καταδιώξει και τον τότε πρόεδρο της Ρεάλ Ραφαέλ Σάντσεζ Γκέρα, ο οποίος κατέφυγε στη Γαλλία προκειμένου να σωθεί, για να τοποθετήσει στη θέση του έναν αρεστό του.
Ο Φράνκο είδε στη Ρεάλ το αθλητικό είδωλο που θα μπορούσε να αποτελέσει την τιμή της Ισπανίας και του κεντρικού κράτους ενάντια στις αποσχιστικές τάσεις των μειονοτήτων.
Από τον Ντι Στέφανοστον Κρόιφ
Το επεισόδιο που εκτόξευσε το μίσος μεταξύ των οπαδών των δύο ομάδων αφορούσε τον παίκτη που άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, τον Αργεντινό Αλφρέντο ντι Στέφανο . Η Μπαρτσελόνα είχε εξασφαλίσει την υπογραφή συμβολαίου με τον παίκτη, αλλά η Ρεάλ με τη βοήθεια της ομοσπονδίας κατάφερε να τον αποσπάσει. Οι Καταλανοί φώναζαν για αρπαγή κάτω από τις απειλές του φρανκικού καθεστώτος, ενώ οι Μαδριλένοι απαντούσαν ότι η τότε διοίκηση της Μπάρτσα είχε συναινέσει στο να δοθεί ο παίκτης στη Ρεάλ. Με τον Ντι Στέφανο στη σύνθεσή της από το 1953 ως το 1964 και τον Φέρεντς Πούσκας από το 1958, η Ρεάλ καταγράφει μια λαμπρή ευρωπαϊκή πορεία κατακτώντας πέντε φορές το Κύπελλο Πρωταθλητριών από το 1956 ως το 1960, θέτοντας τις βάσεις για να αναδειχθεί σε κορυφαία ομάδα του 20ού αιώνα στη διάρκεια του οποίου αναδείχθηκε οκτώ φορές πρωταθλήτρια Ευρώπης και μία φορά το 2002.
Την ίδια περίοδο, από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 ως τα μέσα της δεκαετίας του 1970, η Μπαρτσελόνα έζησε μέσα στη μετριότητα των αθλητικών αποτελεσμάτων αλλά δυνάμωνε το κοινωνικό προφίλ της. Ηταν εκείνα τα χρόνια που απέκτησε το σλόγκαν «mes que un club» («περισσότερο από ένας σύλλογος»). Η επιστροφή της δημοκρατίας στην Ισπανία και η άφιξη του Γιόχαν Κρόιφ στη Βαρκελώνη αποτελεί στροφή στην ιστορία του συλλόγου, που χάρη στον «ιπτάμενο Ολλανδό» θα ταπεινώσει τη Ρεάλ κερδίζοντάς την στο «Μπερναμπέου» με 5-0. Ο Κρόιφ είναι ο άνθρωπος που οδήγησε την Μπάρτσα για πρώτη φορά στον θρόνο της Ευρώπης το 1992, αλλά και θα βάλει τις βάσεις για την πολιτική αξιοποίησης του φυτωρίου της. Χάρη σε αυτό αλλά και στο ιδιαίτερο αγωνιστικό στυλ της, βασισμένο στο ολλανδικό 4-3-3, η πρωταθλήτρια Ευρώπης απολαμβάνει τώρα τον τίτλο της καλύτερης ομάδας στον κόσμο, έχοντας μάλιστα στον πάγκο ένα «δικό της παιδί», τον Πεπ Γκουαρδιόλα.
πηγή: ΤΟ ΒΗΜΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου