Το άλμα του αιώνα

Στις 18 Οκτωβρίου 1968 ο Αμερικανός άλτης του μήκους, Μπομπ Μπίμον, πέτυχε ένα από τα πιο μυθικά ρεκόρ στην ιστορία του στίβου.

Όλα τα μεγάλα ονόματα του μήκους ήταν παρόντα στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων της Πόλης του Μεξικού. Ο Βρετανός Λιν Ντέιβις, χρυσός ολυμπιονίκης στο Τόκιο τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Ο Αμερικανός Ραλφ Μπόστον, κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ με 8.35 μ. και χρυσός νικητής στη Ρώμη, το 1960. Εκεί βρίσκεται και ο Σοβιετικός Ίγκορ Τερ-Οβανεσιάν, συγκάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ και 3ος ολυμπιονίκης στο Τόκιο, πίσω από τους δύο προαναφερθέντες.




Η μάχη προμηνυόταν σκληρή, μια και τα μεγάλα ονόματα του αγωνίσματος απειλούσε ένας άγνωστος Αμερικανός, ο οποίος είχε 22 νίκες στους 23 αγώνες στους οποίους είχε συμμετάσχει το 1968, με ατομική επίδοση 8.33 μ., μόλις δύο εκατοστά κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ. Ο Μπομπ Μπίμον.

Μπορεί οι επιδόσεις του μόλις 22χρονου Αμερικανού να του έδιναν το δικαίωμα να ελπίζει ακόμα και για το βάθρο, αλλά στους Ολυμπιακούς Αγώνες μετράει και η εμπειρία. Και ο Μπίμον δεν την είχε, με συνέπεια να κινδυνεύσει να μην προκριθεί καν στον τελικό. Έχοντας κάνει άκυρα τα δύο πρώτα άλματα, χρειάστηκε τις συμβουλές του Μπόστον για να βρει τα σωστά πατήματα, να πηδήξει σωστά και να πάρει το εισιτήριο.


Στον τελικό, όλοι περίμεναν μία συγκλονιστική μάχη ανάμεσα στα μεγάλα ονόματα του αγωνίσματος και ενδεχομένως κάποιο ρεκόρ, μια και είχε γίνει αντιληπτό από τις προηγούμενες μέρες το πόσο πολύ βοηθούσε το μεγάλο υψόμετρο της μεξικανικής πρωτεύουσας για τη δημιουργία μεγάλων επιδόσεων. Κανείς, ωστόσο, δεν μπορούσε να διανοηθεί αυτό που τελικά συνέβη.


Οι τρεις ολυμπιονίκες του Τόκιο ήταν προγραμματισμένο να κάνουν τις προσπάθειές τους προς το τέλος. Ο Ντέιβις 12ος, ο Τερ-Οβανεσιάν 13ος και ο Μπόστον 17ος (οι αθλητές που είχαν πιάσει το όριο ήταν 17). Ο Μπίμον πηδούσε πριν από αυτούς, 4ος στη σειρά, και το μεγάλο άγχος του ήταν να κάνει έγκυρο άλμα, ώστε να διασφαλίσει αμέσως τη θέση στην οκτάδα που θα του έδινε το δικαίωμα να κάνει και τις έξι προσπάθειες.


“Μην κάνεις άκυρο, μην κάνεις άκυρο” σιγομουρμούριζε στον εαυτό του ο Μπίμον πριν πάρει φόρα. Έφυγε, πάτησε σωστά και… πέταξε. Πολύ μακριά. Τόσο μακριά όσο κανένας άλλος αθλητής δεν είχε καταφέρει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ο ίδιος όμως δεν είχε καταλάβει τίποτα, πέρα από το ότι είχε κάνει ένα μεγάλο άλμα που μπορεί να του εξασφάλιζε ένα μετάλλιο και χοροπηδούσε αμέριμνος προς το σημείο όπου είχε αφήσει τα πράγματά του.


Οι αντίπαλοι του Μπίμον τον κοιτούν έκπληκτοι, την ώρα που στο σκάμμα επικρατεί χαμός. Το σημάδι που είχε αφήσει το άλμα του Αμερικανού στην άμμο ήταν πιο πέρα από εκεί έφτανε ο μετρητής! Ήταν προφανές ότι είχε σημειωθεί νέο παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά κανείς δεν ήξερε πόσο. Αναζητήθηκε η μεζούρα του… τριπλούν για να βγει άκρη. Και τότε γράφτηκε στους πίνακες η ασύλληπτη επίδοση: 8.90 μ.!


Οι φίλαθλοι σε όλο το στάδιο παθαίνουν σοκ με την επίδοση, αλλά ο Μπίμον δεν καταλαβαίνει και πάλι τίποτα, μια και ξέρει να μετράει τις επιδόσεις μόνο σε πόδια, το αμερικάνικο σύστημα μέτρησης! Όταν ο Μπόστον του εξηγεί πόσο μακριά είχε φτάσει, ο νεαρός Αμερικανός παθαίνει σοκ, λυγίζει και ξεσπάει σε λυγμούς από τη συγκίνηση. Ακόμα κι εκείνος αδυνατούσε να πιστέψει αυτό που είχε κάνει!

“Είσαι ο νικητής, εγώ δεν μπορώ να πηδήξω τόσο μακριά”, είπε στον Μπίμον ο πολύπειρος Μπόστον πριν ακόμα κάνει την πρώτη προσπάθειά του. Η ατάκα της βραδιάς ανήκε, όμως, στον Βρετανό της παρέας, τον Λιν Ντέιβις, ο οποίος είπε στον Μπίμον: “Συγχαρητήρια, αλλά να ξέρεις ότι κατέστρεψες το αγώνισμα!”.

Μήπως είχε άδικο; Για να ασχοληθεί ένας νέος σοβαρά με τον πρωταθλητισμό στον στίβο, θέλει κίνητρο. Και το μεγαλύτερο κίνητρο είναι η κατάρριψη των ρεκόρ. Το 8.90 του Μπίμον έμοιαζε… θεόρατο για τις γενιές που ακολούθησαν, γι’ αυτό και λίγα νέα παιδιά στράφηκαν στο μήκος τα επόμενα χρόνια. Ακόμα και ο ίδιος ο παγκόσμιος ρέκορντμαν δεν κατάφερε να φτάσει πάνω από το παλιό παγκόσμιο ρεκόρ, μια και η καλύτερη επίδοση που σημείωσε μετά τον τελικό του Μεξικού ήταν… 8.22!


Χρειάστηκε να φτάσουμε στο 1991 για να καταρριφθεί το μυθικό παγκόσμιο ρεκόρ από τον Μάικ Πάουελ, στον συγκλονιστικό τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος του Τόκιο κόντρα στον Καρλ Λιούις. Το 8.90 του Μπίμον παραμένει μέχρι σήμερα η 2η καλύτερη επίδοση όλων των εποχών στο μήκος και φυσικά αντέχει ως ολυμπιακό ρεκόρ του αγωνίσματος μέχρι σήμερα!



Δείτε το βίντεο:

 



ΠΗΓΗ